Full Circle Blog

De overtocht langs de Golf van Biscaye is ongeveer 500 mijl. Omdat Paul een route met gunstige wind wil volgen varen eerst noord om later oostelijk af te buigen. Dit pakt goed uit. Onderweg goede wind, op een stuk van 18 uur op de motor na. Soms kruisende tankers vracht- en vissersschepen, maar hoe noordelijker hoe stiller. Vier keer ontmoeten we dolfijnen. Vogels die in het kunstaas van vislijn willen bijten jagen we weg. Op deze tocht een rustig ritme van lang daglicht, sterren, maan, ‘s nachts betrokken, overdag aantrekkende wind van 12 - 15 knopen. ‘s Nachts fris. Wennen voor tropisch ingestelde Paul en Monique. Prikkelt wel de fantasie over schaatsen en de Elfstedentocht.

Overdag in de zon wanen ons in de Med. Een paar keer gijpen om naar ons doel af te kruisen. Uit de kombuis komen heerlijke hapjes omhoog. Paul bakt lekker brood. Monique offert een grote pompoen aan een heerlijke soep. Toastjes, dropjes, ontbijt, lunch en happy hour en dinertje vloeien in elkaar over. Tussen 4 uur en 7 uur eist het gebrek aan rustige slaap soms zijn tol. Knikkebollend tijdens de zonsopgang. In de zon dan weer opveren als koudbloedige zeedieren. Vannacht 1 juli naderen we de Scilly’s. Halve wind rollend over golven dwars naderen de vuurtoren. Zeilend langs de kardinalen naar de baai van St Mary. Stevige mooring aangepikt om 10.30. We feliciteren onszelf met een prachtige oversteek en de goede meteo-routering van Paul.

De volgende dag gaan we met de dingy naar de wal in St-Mary. Mooi weer, leuk stadje, veel hotelletjes, B&B’s, pubs, winkeltjes en groepjes toeristen. De mooi begroeide tuinen met subtropische planten verraden een zacht klimaat. In de pub The Bishop and Wolf drinken we wat. Guinness en wijn.

Truus, Jim en Hans stappen vrijdag af en we besluiten zo ver mogelijk westwaarts langs de kust te varen om de thuisreis per trein en vliegtuig naar Schiphol op één dag te kunnen doen. De volgende twee dagen is er zwakke wind die s‘middags aanwakkert maar later weer plotseling wegvalt. We kunnen een flink stuk zeilen. Om onnodige slagen te vermijden varen we zo hoog mogelijk aan de wind met behoud van voldoende snelheid tegen de golven in. Pittig en aandachtig sturen en veel wisselen.

De volgende haven na Lizzard Point is Falmouth. Op de rivier pal wind tegen in een veld met veel mooie zeilscheepjes met klassiek gaffeltuig en kleurig topzeil. Als we aan een mooring liggen scheren ze op enkele meters langs ons heen bij sfeervolle avondzon. De volgende dag zelfde patroon langs een prachtige rotsachtige kust. De rotskust bij de aanloop naar Dartmouth verraad pas de riviermonding als we er vlakbij zijn. Als we de rivier op varen zien we sprookjesachtige, groen beboste omgeving met nostalgische bebouwing. Er wordt in kleine bootjes druk gezeild langs de rijen moorings. Het stadje is tegen de hellingen aan gebouwd. De stoomtrein fluit en puft en veerboten varen tussen de linker en rechteroever heen en weer. Verder westelijk naar Weymouth lijkt te ver voor een dagje zeilen. We besluiten een dag te blijven. Truus, Jim en Hans zullen vanuit Darthmouth met bus en trein naar het vliegveld in Southampton reizen en daar op een budgetvlucht met FlyBe naar Schiphol vliegen. Nog een dagje passagieren en wat wandelen. We drinken en eten in de Platform 1 Champagne Bar aan de boulevard. Nu: alvast inpakken en opruimen.

Vrijdagmorgen 5 juli roepen we de watertaxi op. Afscheid nemen is emotie bij ons allemaal. Het was een fantastische zeilreis van 1.926 zeemijl met allerlei soorten weer, soms mediterraan, soms fris en vaak bezeild. Met allemaal zeilers, liefhebbers van het ruime sop en culinaire lekkerbekken die alles lusten wat Monique en Paul tevoorschijn toveren. En die ook een slokje lusten. Een gezellig en collegiaal vijftal met humor aan boord van een fijn schip op de oceaan. Als Truus, Jim en Hans in het bootje wegvaren blijven we allemaal heel lang zwaaien.

Tot 20 juli in Harlingen!

Hans Veen

Op onze zeiltocht van Horta naar Zuid Engeland is dit de langste trip. De Full Circle gaat na de wereldomzeiling het vaste land van Europa weer aantikken.

Om redenen van meteo niet direct noord naar Engeland, maar via tussenstop in Noord Spanje: La Coruna, ruim 800 zeemijl en circa 7 dagen. Paul en Monique hebben deze haven eerder bezocht. Als de baai van Teceira uit zicht is rest een vrijwel lege Atlantische Oceaan. We spotten op de AIS enkele zeiljachten op de zelfde koers. Marifooncontact met een jacht dat steeds dichterbij komt. Afstand houden. Onderweg passeren ons slechts drie grotere schepen. Verder de grote lege plas. We maken goede voortgang recht op ons doel af op ruime of voordewindse koers met bulletalie strak.

Het weer onderweg is een afwisseling van flauwe en harde wind tussen 10 en 25 knopen met enkele uitschieters naar 30 en zelfs even meer dan 40 knopen. Zon, prachtige zonsondergangen en opkomsten, een buitje wisselen elkaar af. De Full Circle rijdt rustig op de soms grote golven die sissend onder de opgetilde boot door lopen. We hanteren een eenvoudige wachtroutine. De drie opstappers Truus, Jim en Hans wisselen elkaar ‘s nachts af, overdag naar behoefte aan slaap. We porren elkaar vriendelijk wakker. Paul en Monique rouleren. Altijd 2 aan dek. In de eerste dagen wat inslingeren. Thee en koek. Voldoende drinken. Lekker lezen uit de boordbibliotheek en eigen sterke verhalen en humor uitwisselen. Lachen, soms muziek uit Spotify offline. Veel fotos maken. En smeren met 50+. Monique en Paul serveren onderweg de lekkerste gezonde maaltijden en hapjes. Yoghurt met fruit en nootjes. Zuurkool met worst, wraps, Hallberg Nassi, kruidige gehaktballen en salade. Bij heel goed weer ‘s middags een biertje in de kuip, met of zonder alcohol.

Al snel ontstaat er onder leiding van Paul en Monique een ontspannen gezellige routine. Tijd, dag en nacht glijden voorbij. Welke dag is het nu ook alweer en hoe laat? Na een paar dagen dolfijnen in de buurt en naast de boot. Paul redt een een jonge zeevogel uit de vislijn. Een walvis komt boven, blaast en duikt met klap van de staart weer onder. Dan nadert het VSS (verkeersscheidings stelsel) langs de kust van Portugal en Kaap Finistere. Het varen langs deze vaarroute is onrustig met drukke scheepvaart, hakken tegen verkeerde wind en stroom. Na een omweg van 50 mijl is woensdag om 15.00 de kust van Spanje in zicht. Nog 40 mijl naar La Coruna.

Hans Veen

Geland op Gatwick na een korte vlucht vanaf Schiphol. Overnachten in een AirPort hotel en morgen door richting St Lucia. Eerst nu regen en wind.

Zaterdag/zondag 9-10 maart : Vandaag vertrokken na een goede nachtrust vanuit Rodney Bay. Gisteren aangekomen op St Lucia. Vanwege (te)laat vertrek vanaf London Gatwick en fikse wind tegen(!) ruim 2 1/2 uur later op Hewanorra AirPort, waar local Kevin toch nog met zijn taxi op me staat te wachten! Een ‘James Bond’rit (relax man) over de wegen van het palmbomeneiland volgt. Na zonsondergang een stukje met de dinghy en een warm welkom aan boord. Borrel, bijkletsen en slapen. Na heerlijk ontbijt met grapefruit en zelfgebakken brood varen we naar Anse Cochon- na een nat vertrek in een tropische bui.
Beste wind dus dubbel rif en een half uitgedraaide genua. Anse Cochon is een baai, prachtig om te snorkelen: onderwater zie ik voor het eerst van mijn leven allerlei soorten koraal: cilindervormige bruine vazen, mosterdgele ‘cactussen’ en rode stengels op de rotsen, die meewiegen op de stroming. Allerlei gekleurde vissen doen hun best de aandacht te trekken, terwijl ze tussen het koraal naar voedsel zoeken.
Op het zwemplateau het zoute water afspoelen en klaarmaken voor het eten: tunasteak , rijst , mangosalsa en paksoi !
Groen, geel rood en wit op het bord!! Ondertussen knalt de zon onder in recordtijd en klinken er krekelgeluiden uit de omliggende heuvels. Snurken op de lome deining in de nog warme avond.

Maandag 11 maart: onder St Lucia langs richting Pitons: 2 groen begroeide steile heuvels, die oprijzen uit de zee.

Vandaag een bescheiden afstand afgelegd, dus mooi op tijd aan de mooring. Een lokale boat-boy in een met felle kleuren geschilderde boot heeft zijn inkomsten uit het aanpakken van de lijnen.

Is de boot afgemeerd dan komt er een scala aan mogelijkheden qua fruit en visaanbod op je af: ‘Hi man how are you doing’ ; ‘welcome to paradise’ ; ‘I’ve got some nice fruit for you’.

Met de dinghy naar het plaatsje Castries: veel kleurige houten huisjes met golfplaten en veranda’s. Veel mensen hangen wat om, doen de was of roken een joint in de schaduw.
We wandelen langs het pad terug langs het water: een prachtig bos met palmen, bananenbomen en andere tropische begroeiing. Het wemelt er van de vogelgeluiden en we spotten kleine groen glanzende vogeltjes met een kuif op hun kop, die als een straaljager langsvliegen. Eenmaal terug aan boord determineren we ze als de Antilliaanse kuifkolibrie!! Mijn dag kan niet meer stuk!


Dinsdag 12 maart: vroeg ontbijt en los van de mooring om half acht in de ochtend. Na het vrijvaren van de lijzijde van het eiland krijgen we de wind te pakken: een mooie windkracht 5! Vliegende vissen gaan ons voor en de zon maakt er een prachtig plaatje van. Na 25 mijl varen krijgen we een knobbelig stuk water voor de kiezen bij aantrekkende wind en een fikse stroom tegen. Het 2e rif er maar weer in en de genua weer een stuk ingedraaid.
Afmeren in Cumberland Bay (St Vincent) een prachtige komvormige inham, waar we de Full Circle ankeren met vervolgens ook een lange lijn op de wal.

Zwemmen en een moijto in de bar op het strand! In de heuvels wolken en wat regen, even later een prachtige zonsondergang. Vegetarische Japanse curry
in de kuip.

Woensdag 13 maart : rustig op gang komen , met een ochtendduik & snorkelen met afdouchen op het zwemplateau. Na het ontbijt met grapefruit, papaya, limoen en guave ankerop.

Paul bakt een brood in de oven, de hengel wordt uitgegooid -jammer genoeg zonder resultaat- al zien we wel weer vliegende vissen voor ons uit stuiven.
Tussen de eilanden in het zeegat weer een beste puist wind van 25 knopen. In de baai van Bequia (back-way) ankeren voor het zandstrand. Via het idyllische kustpad naar het dorp. Ik kan het niet laten om ook even in het lokale ziekenhuis van Port Elizabeth rond te snuffelen. Er is slechts 1 arts voor zo n 5000 zielen , er zijn er wel meer maar dat is in ‘private practice’. Fregatvogels cirkelen imposant in de lucht boven de baai, om te kijken of er wat te eten valt. Met hun imposante aan de punt gekromde snavel schijnen ze het voedsel van andere zeevogels te kunnen afpakken en hoeven ze zelf geen nat pak te halen.
Rumpunch op het terras bij ‘Whoopy’ een sociaal bewogen ‘mamma’, die naast het runnen van een restaurant ook knutsel en leesmiddagen organiseert voor de kinderen van Beaquia!


Donderdag 14 maart: vandaag blijven we hier. We beginnen de dag met een ochtendduik en het ontbijt, dat wordt gadegeslagen door een op 10 meter afstand van de boot zwemmende waterschilpad, die zich laat bewonderen terwijl hij/zij lucht komt happen.
Paul en ik gaan op pad voor een wandeling over het eiland naar de windkant. We lopen langs tropische begroeiing, zien de lokale varianten van de merel en de vink en zijn zo maar bij Friendship Bay!

Langs het bountystrand lopen we richting Paget Farm. Overal klinkt muziek uit de huizen en wanneer we op de terugweg een lift krijgen blijkt waarom: het is vandaag ‘heroes day’ een lokale feestdag. Bij lower beach is het ook drukker dan anders: hele families vermaken zich met waterpret aan het strand. Lezen en snorkelen. Marjolein nodigt ons uit voor het diner, omdat zij overmorgen jarig is en ons reisdoel voor die dag (Tobago Cays) geen horeca kent! We eten een caribbean pizza met goede wijn. Als toetje krijgen we een prachtig optreden van een swingende steelband in de ‘Frangipangi’!

Vrijdag 15 maart: ankerop in alle rust en met ruim 25 knopen wind langs de uitlopers van het eiland. Tussen de rotsen ligt nog wat oud ijzer in de vorm van een scheepswrak.
Eenmaal op volle zee buiten de invloed van het eiland blijkt de voorspelling van 18-21 knopen wind te kloppen. De overheersende
windrichting is oostelijk met soms wat meer noord of zuid erin. Ons doel is vandaag Tobago Cays een hoefijzervormig koraalrif met azuurblauw water dat je beschermd tegen de oceaandeining, maar vol in de wind ligt. Alle begroeiing is door de wind bijgebogen naar het westen, precies andersom dan op de wadden. De maan is hier overigens ook vreemd: eerste kwartier kenmerkt zich weliswaar ook door een sikkel, echter deze is een kwartslag gedraaid en ‘ligt op zijn rug’. Bij het wassen vult de maan zich dan naar boven op!
De deels onder water liggende rotsen ontwijkend, varen we het natuurpark binnen. Ankeren op azuurblauw water. Omdat de zon schijnt laat het gebied zich van zijn mooiste kant zien:zeer helder water met de wereld aan onderwaterfauna. Al snel ontdekken we naar lucht happende ‘seaturtles’ ,die zich onderwater tegoed doen aan zeegras.

Op het kleine eilandje -met wit zandstrand- waar we heen zwemmen, doen we de zwemvliezen uit en gaan Paul en ik wandelen om van het uitzicht te genieten. Dwars over het voetpad beweegt zich traag een 30 cm lange landschildpad ! Allerlei niet te rubriceren tropische vogels vliegen er rond op zoek naar voedsel. De dag kan niet meer stuk, wanneer we ook nog een bleekroze leguaan spotten, die zich in de zon warmend, vermaakt met een middagslaapje op een horizontale tak! Het is hier prachtig. Ik koop een Keith Haring-achtig T-shirt van een mooie local op een oranje boot.

Hij werkt al 30 jaar op de Cays en vertelt over zijn reis naar Ethiopië en de wens van zijn vrouw om daar ooit nog te gaan wonen. Hij woont op Union-Island. Met aan aantal andere eilandbewoners heeft hij net een ‘license’ rondgekregen voor medicinale marihuanateelt o.a. bedoeld voor de Canadese markt (CBD-olie)! Zo hoor je nog eens wat.
Heerlijk voldaan slapen met de passaatwind door het luik blazend.

Zaterdag en zondag 16-17 maart: 1 week voorbij en de slingers hangen in de kajuit. Vandaag is Marjolein jarig: ontbijt met feestelijke pancakes met heerlijke rijpe mangostukjes. Na de koffie erop uit met de dinghy om te snorkelen bij het rif.

Door de wind erg knobbelig water, maar onderwater een groot tropisch aquarium: groot en klein, blauw geel en rood. Gespikkeld, egaal of gestreept.

Naast al deze vissen ook nog verschillende soorten koralen.

In het witte zand spotten we ook nog een grote pijlstaartrog, die omgeven wordt door koffervissen!


Met de stroom en wind mee terug naar de boot om op het zwemplateau het zout af te spoelen. Lunch in de middenkuip met uitzicht rondom.
Monique en Marjolein bakken worteltaart en Paul bakt alvast weer brood voor morgen.
We kopen- na een stevig rondje afdingen- een verse halve Kingfish van een man, die op zoek is naar klandizie voor zijn watertaxi. Hij wordt voor ons schoongemaakt op de romp van zijn boot.


De witvis smaakt heerlijk met een uit Zuid-Afrika meegevaren witte Sauvignon blanc. Slapen nog een nacht op de Cays, waar de wind gewoon rond de 20 knopen blijft hangen.
Voor het ontbijt nog even snorkelen: zeeschildpadden zijn ook al vroeg op: zij grazen het gras alweer van de zeebodem. Na ontbijt en koffie gaat het anker eruit en het zeil erop. We laten de Tobago Cays achter ons en zetten koers naar Carriacou, een eiland dat hoort bij Grenada. Na een mijl of wat ruime wind gaan we overstag en varen richting Union Island. Behalve zeewier levert mijn hernieuwde poging een vis te vangen weinig op.
Het betrouwbare Rocna-anker ligt er vlot weer in en tegen de middag eten we lunch aan boord.
Met de dinghy s’middags snorkelen, waar dichter bij zee het zicht steeds beter wordt en het tropisch aquarium zowel qua flora als fauna zich kan meten met Tobago Cays. Op de rotsen zitten bovendien een stuk of vijf pelikanen, die op ons snorkelaars zo dichtbij weinig acht slaan. Na afspoelen en opfrissen een bier aan het strand van Chatham Bay (Union Island)


Maandag 18/3
In alle Caribische rust opstaan, ontbijten koffie en vervolgens afspoelen in de zee. Ankerop met enige moeite omdat we een fikse hijsband-die blijkbaar op de 5 meter diep bodem lag te wachten om te worden opgeruimd-mee naar boven takelen. Met dubbelrif en half uitgedraaide genua richting Saline Bay op Mayreau. De zeehengel vangt slechts wier en in de verte drijft een buiencomplex voorbij met tijdelijk aantrekkende wind.
Na het ronden van het Catholic Island vallen we weer even naar het zuiden af en passeren Salt Whistle Bay op Mayreau. Nog weer zuidelijker gaan we voor anker in Saline Bay, dichtbij een prachtige snorkelplek. Na een afkoelend middagbuitje met de dinghy
naar de planken steiger. We lopen steil omhoog naar de kerk die op het hoogste punt is gebouwd. Vanaf hier is er een prachtig uitzicht richting Tobago Cays aan de oostkant maar ook naar het zuid-westelijk gelegen Union Island.

Daarna brood scoren bij de zeer kleinschalige bakker, die zijn broden bakt in een soort ouderwetse Etna oven!

en vervolgens voor een refreshment even naar de kroeg.


Dinsdag 19/3
Carribean witbrood met pindakaas, thee van verse gember en een stralende ochtendzon. Vandaag doen we de t-shirt slogan ‘Sail fast, live slow’ eer aan.

Rustig op gang komen, alles zeeklaar maken, maar eenmaal onder zeil weer snel op tegen de zeven knopen snelheid. De hengel wordt weer uitgegooid, maar nu is het ergens in de middag raak: een adolescente barracuda heeft zijn tanden gezet in onze fel gekleurde nepinktvis. Paul is geroutineerd in het binnen halen en creëert rust bij het spartelende beest door zijn ogen de bedekken met een handdoek. We weten zeker, dat de op de huid gebakken vis vanavond vers is !
Inmiddels liggen we weer in de baai van Bequia na een prachtig stuk zeilen en lees ik in de schemering mijn boek van Eerde Beulakker uit.

Woensdag 20 maart
Heerlijk gepit, na het ontbijt een fikse ochtendwandeling, terwijl Paul en Monique uitklaren en alle papierwerk verrichten.

Daarna worden alle doorslagen afgestempeld door een officiële beambte en e.e.a. komt volgens mij daarna op een grote stapel terecht, waar niemand ooit meer naar kijkt.....
Oversteken naar St Vincent met de mooi lopende oostenwind. Afmeren in de prachtige Cumberland Bay met weinig ruimte en met achterlijn naar de wal.

Tijdens het snorkelen worden we opgehaald door Alex ( een oude bekende van Paul en Monique ), die meldt dat de boot niet lekker ligt.

Eenmaal aan boord de boel verlegd naar een betere stek en bier aan boord.

Volle maan in de baai met een ietwat ‘valse’ steelband op de achtergrond.

Donderdag 21 maart

Op tijd opstaan en ontbijt, vervolgens de ‘nieuwe’ achterlijn los van de kant. Dit ivm het (toch nog) in de schroef van een catamaran raken van onze oorspronkelijke lijn gisterenavond ......

Na het vrijvaren van het eiland de wind vol oost rond de 20 knopen, dus het ontreefde grootzeil maar weer ingekort en de zeehengel uitgegooid. We hebben zo’n 40 mijl voor de boeg! Het wordt een prachtige zeildag met overheerlijke mango-papaya smoothie onderweg. Onder St Lucia zakt de wind in en varen we verder op het ijzeren zeil. Ankeren in Anse Cochon waar enige swell staat en het snorkelen prachtig is. Paul bakt een mooie pizza ,naast het brood voor de dag van morgen.

Vrijdag 22 maart

Laatste zeildag richting Rodney Bay: nu eens aan de wind varend met een mooie bries. Met lekkere oude disco-hitjes over de speakers en gereefd zeil knallen we over de hobbelige baren. Al meeblèrend zijn we al met 2 lange slagen rond het middaguur in de baai. Met de dinghy naar de wal, waar we nog wat nadreunend inklaren.
Vanavond aan de wal uiteten en dan morgen met taxi-Kevin hopelijk nog een mooie tour over St Lucia!

In tegenstelling tot de schrijver van het vorige blog hebben wij de wintersport niet ingeruild voor een trip naar de Full Circle. Dan moet er wel heel wat gebeuren en Paul kan zich daar iets bij voorstellen. Die kent ons favoriete skigebied op zijn duimpje en verheugt zich nu al op het eventueel skiën volgende winter.
Maar wanneer gaan we dan toch nog naar de Full Circle? Want dat dat nog moest gebeuren voor het te laat is stond wel vast. De mogelijkheden binnen de FC-reisplanning en onze agenda’s waren beperkt. Waar een wil is is een weg is weer gebleken. Beetje schuiven. Ons mailtje met de mogelijk reisdatum werd met groot enthousiasme beantwoord. Jaaaaaa, het kan. Precies vier weken nadat we gestrand waren voor de Brennerpas wegens de hevige sneeuwval en lawines en een reis van normaal 12 uur 2 dagen duurde, zetten we voet op warm Saint Lucia. Wat een contrast. De taxirit van het vliegveld naar Rodney Bay waar Paul en Monique op ons wachten duurde natuurlijk veel te lang. Samen met de andere gast Marjolein onze chauffeur Kevin gek gezeurd met de vraag...zijn we er al bijna?

Het weerzien was heerlijk en voetzetten op de Full Circle voelt altijd als thuiskomen. Alleen daar hoef je niks. Na de beruchte rumpunch en de lichte maaltijd was het tijd om naar bed te gaan met het vooruitzicht dat we i.v.m. de windverwachtingen voor de aankomende dagen het beste zondag direct konden vertrekken.

Op naar Martinique. Hoe zo rustig “inslingeren” zoals voorgaande keren. Windkracht rond 25 knopen met uitschieters naar 30 en flinke golfslag. Voor landrotten best heftig. We hebben het er goed van af gebracht. Wat kunnen  Maria kaakjes toch lekker zijn. De complimenten van Paul en Monique omdat we het hadden doorstaan.  We hebben al eens een Full Circle zeildiploma gekregen, maar deze reis zijn we gepromoveerd. Zo trots als een pauw waren we.

Het was het weekend van carnaval. Daar weten ze op Martinique qua geluid ook wel weg mee. De verkleedpartij blijft beperkt tot wat glitter en glamour maar de muziek was goed hoorbaar op de boot. Gelukkig geen paard op de gang, bloemkolen of ander Nederlands carnavals-genre. We konden er mee leven. Bijkomend voordeel van het zeilen naar Martinique is dat Paul iedere morgen na zijn loopje bij de locale bakkertjes in de diverse mooie baaien heerlijk brood kon scoren. Daarnaast is je abonnement van je mobiel daar gewoon geldig en er komen euro’s uit de muur. Frankrijk maar toch heel anders.

Het was weer genieten. Wat gaan het zeker missen zo af en toe naar de Full Circle. Bepaalde mooie bestemmingen niet gedaan zoals Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Achteraf soms een beetje ...... hadden we maar! Ook het stalken op marine-traffic (waar zijn ze ?)  gaat binnenkort tot het verleden behoren. Daar staat tegenover dat Paul en Monique een nieuwe uitdaging aangaan en wellicht is dat wat meer in de buurt. Daar kijken we zeker naar uit.

Anja Pappe (en Sjaak ook natuurlijk)

Onthaasten, relaxen, ouwenelen, lachen, huilen, gieren, brullen.

Normaal gesproken staan wij rond deze periode op de lange latten (al 30 jaar lang). Een keertje naar Moos en Tarvo lijkt ons ook wel eens leuk. Eigenlijk begon deze optie al snel te kriebelen.., en begon ik onze globetrotters te appen. Het duurde niet lang eer dat we een uiterst enthousiast appje terug kregen. Het devies was “skiën kun je altijd nog maar de full circle kiest nog slechts een half jaartje het ruime sop..”
Op nog geen 11uurtjes van Nederland (dat is hetzelfde als met de auto, zonder file, naar de sneeuw -😉) liggen de Windward Islands. De warmte overvalt ons direct en al gauw sta ik me te ontdoen van m'n trui en overhemd. Met Kevin op naar Rodney Bay op St. Lucia en afgesproken bij Cafe Ole. Eerst ff een polo-tje met shorts aantrekken. ‘No pressure No problem and Take it easy’
Al gauw zien we twee uiterst bruin getinte kanjers met een smile van oor tot oor ons op wachten. Een aantal innige omhelzingen volgden daarop. Terwijl ik Kevin nog even strak instrueerde een paar glazen te scoren, immers die twee hadden het glaswerk aan diggelen gegooid. Hoe krijg je dat nou voor elkaar…., terwijl we net op voorwaarde een zestal zalige vino’s uit Nederland in de koffer had meegenomen. Hahahaha….
In een zeer fraaie baai op St. Lucia ligt de Full Circle al op ons te wachten. Een nostalgische krachtpatser die er al meer dan 55.000 nautische mijlen opzitten. Tezamen met skipper Tarvo en 2e skipper Moos een uiterst safe combi en passend als een “winterjas”. Tijdens een zalige borrel met dito happen praten we onze herinneringen bij. We babbelen ook tijdens het diner door totdat we prikoogjes krijgen…
’s Morgensvroeg duik ik de Oceaan in en maak een “Full Circle”. Met een zalig fruitontbijtje blaast de wind ons van Rodney Bay naar Soufriere. Onderweg worden we vrijwel direct geconfronteerd met een aantal dolfijnen die hun weg richting Martinique vervolgen. St. Lucia is een zeer groen, paradijselijk vulkanisch eiland met fraaie baaien en sprekende blije trotse mensen. Met de dinghy gaan we naar de wal om matroos Rob en Marjanne op te pikken. Met een fles champagne doen we onze herinneringen nog eens dunnetjes over en sluiten we vroeg de ogen.
Met zicht op de Pitons drinken we een bakkie koffie cq. een gember thee. Je kan het slechter treffen -😉..wat een ongelofelijke mooie omgeving krijgen we getrakteerd. Onderwijl krijgen we te maken met de zeiklijst en krijgen we de briefing voor de komende zeildagen. We zullen gaan kennismaken met St. Lucia, St. Vincent and the Grenadines, en Bequia (het favoriete eiland van tarvo en moos).

St Vincent and Grenadines uit het leven gegrepen.

Het is ochtend in Kingstown, de hoofdstad van Saint Vincent. De loopplank van het schip de Bequia Express IV laat een gepiep van metaal op metaal horen terwijl het schip op en neer deint naast de kade. Het geluid is door het geroezemoes van de haven nauwelijks te horen. Het overgeschilderde opschrift “Andfjord-Ferga, Tromsø” herinnert nog aan het vorige leven van het schip, in een minder zacht klimaat. Er staan dozen met eieren opgestapeld, meubelen, auto’s op het benedendek. Dit zijn niet echt de Caraïben zoals je ze voorstelt. Geen parelwit strand waar slechts een tweetal voetsporen op het onbesmette zand te zien zijn. Om dit te zien moet je de boot nemen en de Grenadines met de Full Circle bevaren, en uiteraard de wind zijn gang laten gaan pas dan zie je de ware Grenadines. Deze wind komt steevast uit het Oosten met lichte nuances!

Deze eilandengroep is bijna het Caribisch gebied in het klein. De Grenadines liggen uitgestrekt als een parelketting over 112 kilometer aan blauwe zee tussen Saint Vincent en Grenada. Het grootste deel van de eilandengroep hoort bij Saint Vincent. Dat land heeft samen met de Grenadines een vreemde dubbele identiteit. Het bergachtige hoofdeiland, en verrassend mooi, kent weinig toerisme buiten de zuidkust, omdat het vooral zanden met zwart zand heeft, terwijl de paradijselijke Grenadines exclusieve oorden omvatten zoals Mustique, Tobago Cays en Mopion, dat slechts bestaat uit een hoopje zand met een parasol van palmbladeren erop. En dan ja dan heb je Bequia (spreek uit: bekwee), het eiland dat het dichtst bij Saint Vincent ligt. Een waar nog relatief onbekend paradijs, alhoewel ook al aangedaan door TUI cruiseboten..
Nadat de laatste auto op de Bequia Express IV is gereden, verlaat het schip Kingstown langs een landtong in de vorm van een slapende hond. Boven ons cirkelen fregatvogels. De meeste bezoekers van Bequia arriveren tegenwoordig in een vliegtuig, maar de veerboot is een betere voorbereiding op het ritme van het leven op een klein eiland. Op het bovendek zit een man met een dreadlockbaard en een tas waar rastafari-icoon Keizer Haile Selassie op staat afgebeeld. Daarnaast zitten twee oudere vrouwen in nette jurken met strohoeden op. We varen langs Young Island, waarop de ruïnes van het 18de-eeuwse fort nog net zichtbaar zijn, en vervolgens langs de onbewoonde eilanden Bettowia en Baliceaux, voordat we de haven van Bequia invaren.
Op het eerste gezicht ziet Bequia er haast onbewoond uit. Maar wanneer de boot Admiralty Bay indraait zien we een stuk of honderd zeilboten voor anker liggen. Achter de boten, in een amfitheater van heuvels, zijn de blauwe, groene, oranje en witte daken van Bequia’s hoofdstad Port Elizabeth te zien. We hebben het enorm naar het zin en zien en paar parelwitte stranden opdoemen. We zwemmen de komende 3 dagen steevast ’s morgen naar het strand om vervolgens met onze lieve vrienden een vorstelijk ontbijt te nuttigen.

Het nautische leven van Bequia werd al gevormd ver voordat het toerisme zijn intrede deed. Een stukje van deze cultuur is te zien als je vanuit de haven iets naar het zuiden loopt, ziet een Model Boat Shop. In de winkel, die vol staat met modelzeilbootjes, Voor de 18de eeuw stond Bequia onder de inheemse Caribische volken al bekend om de bomen die er groeiden, die van goede kwaliteit waren om boten van te maken. Later bouwden de Engelsen hier ook schepen. Bequia werd in het Caribisch gebied beroemd om zijn scheepsbouw. En ook al is de vraag naar grote houten vaartuigen de laatste tijd flink afgenomen, toch leeft een deel van de nalatenschap voort. Jongeren maken nog steeds zeilboten van kokosnoten, waarmee ze wedstrijden houden terwijl ook de zeilwedstrijden van de Bequia Easter Regatta worden gehouden, naar ik begreep.
Je hebt trouwens niet je eigen zeilboot nodig om de schoonheid van de kust van Bequia te bewonderen. Bij Lower Bay is het fluweelachtige strand rustig genoeg om groene krabben te ontwaren die uit hun holletjes in het zand kruipen en je aankijken met hun kraalogen. Aan de oostkust van het eiland ligt Industry Bay, een baai die een naam heeft die absoluut niet past bij de rust die er heerst. Het enige wat beweegt zijn de zwaaiende palmbladeren en de golven die een eenzame kokosnoot eindeloos heen en weer spoelen op het zand. Wanneer een stelletje langs loopt lijken ze verrast om me te zien, maar groeten ze me joviaal. De golven spoelen al spoedig onze voetsporen weg. De Admirality Bay langs een paadje aflopen is een absolute aanrader. Met aan de ene kant het kabbelende zeewater en aan de andere kant de barretjes, restaurantjes, winkeltjes, kraampjes welke Bequia een unieke sfeer meegeven.
Als ik terugkom in Port Elizabeth, loopt de dag al weer op zijn einde. In de achterafstraatjes worden potjes straatvoetbal gespeeld. In de barretjes klinkt nagenoeg overal de muziek van Bob Marley (Reggae) , en buiten op straat staat een stel jongens en mannen een balletje hoog te houden. Natuurlijk komt de bal op het blikken dak van de bar terecht. Rustig rolt hij naar de rand en blijft daar liggen. De jongste speler wordt het dak op geholpen en al snel heeft hij de bal weer in het spel gebracht. We kunnen deze relaxed-heid maar nauwelijks voorstellen in onze westerse wereld. Ik gun mezelf dan ook een t-shirt met opschrift Sail Fast Live Slow als aandenken.
Morgen is het tijd om terug te varen naar het “grote eiland” St. Lucia via St Vincent, maar vandaag ga ik nog genieten van een laatste zonsondergang op ONS eiland van ongekende schoonheid en val voldaan in slaap..
We hebben enorm genoten van elkaars gezelschap, heerlijke ontbijtjes, lunches, diners, schoonheid van de eilanden, breakouts, wind, zon, zee en stranden.

Dank TARVO & MOOS for a never forget holiday & SAIL AWAY!

Michel

Het verlangen om er tussenuit te gaan naar warme oorden ieder jaar groter wordt.

In de winter van 2016 waren wij al eens op de Full Circle bij Maleisië en Thailand geweest, wat wij heel leuk gevonden hadden. De gastvrijheid van Paul & Monique is geweldig en het zeilen, de landen (en in Azië natuurlijk het eten) maakten het plaatje compleet.

Daarnaast was er voor ons nog een reden bijgekomen. Wij zijn zeilers en zijn steeds meer gaan dromen over zelf langere reizen maken. Dit had in 2018 een belangrijke wending genomen doordat wij onze 30 voeter waar wij 15 jaar mee gevaren hadden vervangen hebben door een Breehorn 41 die het ruime sop makkelijk aan moet kunnen.

Wij wisten dat de Full Circle in deze periode in de Carieb rond voer, wat natuurlijk altijd één van de meest tot de verbeelding sprekende gebieden is. Tevens was bij ons wel eens de vraag opgekomen “is de Carieb leuk?”.  Stel je voor dat je dat hele eind zeilt en dan tot de conclusie moet komen dat je het er helemaal niet leuk vindt. Kortom genoeg redenen om Paul & Monique weer eens te bezoeken.

Zaterdag 26 januari kwamen wij aan in Rodney Bay Marina op Saint Lucia (ook de aankomstplaats van de ARC). Paul & Monique zaten al op het terras op ons te wachten en spoedig waren wij met de dingy onderweg naar de Full Circle waar de Rum Punch al op ons stond te wachten.

Gezamenlijk bespraken wij een route die in 2 weken gedaan kon worden, waarbij rekening gehouden werd met onze wens veel Caribische zeilervaring op te doen. Paul is instructeur geweest bij de Zeezeilers van Marken en dat samen met hun jarenlange reiservaring was voor ons natuurlijk een ideale mogelijkheid om onze kennis en ervaring te vergroten.

Het plan werd:

Rodney Bay ->  Soufriere in het zuiden van Saint Lucia -> Wallilabou Bay op St. Vincent -> Admiralty Bay op Bequia (een dag blijven) -> Tobago Cays (een dag blijven) -> terug naar Bequia -> Fort-de-France op Martenique (in een nachtzeiltocht) -> Grande Anse d’Arlet (Martinique) -> Ste. Anne (Martinique) -> Rodney Bay

Bij elkaar een ruime 300 nm. met veel verschillende bestemmingen.

Zondag was een totaal verregende dag (ook dat gebeurt soms in de Carieb),  maar maandag ging het anker op, op weg naar Soufriere een baai in het zuidwesten van Saint Lucia, vlakbij de Pitons, de twee kenmerkende puntvormige bergen op het eiland.

Halve wind van ongeveer 20 knopen, de zon en ongeveer 28 graden, kan het leven mooier zijn?

Dit fijne weer hebben wij verder vrijwel de hele vakantie gehad.

Het mooie van de Carieb is, dat veel bestemmingen in een dagtocht te varen zijn, er vrijwel altijd een goede zeilwind is, waarna je kunt ankeren in een prachtige beschutte baai.

In de kleine baaien wordt  je verwelkomt door boatboys die je helpen met het vastleggen, waarna verschillende handelaren met hun waren  lang komen varen (Fruitman, Fishman, Breadman, etc.). Vaak in alle vriendelijkheid, maar soms zijn het er wat veel en worden wat opdringerig. (Wallilabou Bay).

Op de eilanden gaat alles op zijn elfendertigst en daar moet je je aan overgeven. “Live Slow” is het motto en dat is waarschijnlijk ook beter voor een mens.

Vooral Bequia is een heel leuk eiland. Mooi, klein en netjes, maar ook gezellig. Veel leuke restaurantjes, wij hebben lekker vis gegeten bij “the Fig Tree” en s’avonds was er een geweldige 15-koppige steelband bij “the Frangipani”.

Bij Tobago Cays krijg je een echt “Bounty” gevoel en kun je geweldig snorkelen.

Het waren twee geweldige weken en wij hebben ook enorm veel geleerd.

En is de Carieb leuk?

De Carieb is fantastisch en over een paar jaar moet “Live Slow” ook ons motto zijn!

Hans & Lenette

Zaterdag worden Hans en ik opgehaald door Paul en Monique van het vliegveld van Grenada. Met in onze koffer een flink stuk kaas van de favoriete kaasboer van Paul en Monique uit Sneek. We hadden elkaar ruim een half jaar niet gezien, maar die tijd valt gelijk weg als je in de taxi zit bij te kletsen. Ook het weerzien met de Full Circle voelt heel vertrouwd.

We maken plannen voor de twee weken dat we aan boord zijn. Met een afwisselend programma met zeildagen, rustige lees- en snorkeldagen, wandelingen op de eilanden en bezoekjes aan enkele dorpjes en markten. In hoeverre alles gaat lukken, hangt af van het weer. Als de wind gunstig is, kunnen we tot aan Becquia (uit te spreken als Backway, zoals de trouwe lezers weten) komen. Maar het belangrijkste doel is voor mij: snorkelen tussen de schildpadden bij Tobago Cays. Als dat lukt, is mijn vakantie geslaagd!

Zondag kijken we in Prickly Bay met de wifi van het restaurant naar de finale van de Volvo Ocean race. Spectaculair en spannend! Helaas wint Brunel niet…

Maandag gaan we met een dollarbusje vanuit Prickly’s Bay naar St George, de hoofdstad van Grenada. De meeste inkopen hadden Paul en Monique al gedaan voordat wij aan boord stapten, maar op ons verzoek hebben ze ook wat boodschappen bewaard voor een tripje met ons. Altijd leuk om op een lokale markt en in wat winkeltjes rond te kijken. De wind is te hard voor een eerste zeiltochtje, dus dat stellen we uit tot dinsdag. Woensdag varen we door naar Carriacou, een kleiner eiland dat ook onder Grenada valt. Het wordt een pittige zeiltocht, aan de wind varend met uitschieters boven de dertig knopen. De Full Circle houdt zich prima in de kundige handen van Paul en Monique.

Donderdagochtend klaren we uit, omdat we Grenada gaan verlaten. We varen door naar Union, dat onder St Vincent and the Grenadines valt. Ook dit wordt een gedenkwaardige tocht met drie squals, plotseling opduikende buien met flink wat wind en regen. De geplande ankerplek bij Clifton aan de oostkant van Union ruilen we in voor Chatham Bay aan de westkant van Union. Een prachtige baai met op het strand een paar hutjes en verder alleen maar heuvels en bomen. We zien vogels vlak naast de boot het water in duiken en een paar seconde later weer boven komen, een vis doorslikkend.

Vrijdagochtend gaan we inklaren voor St Vincent and the Grenadines. Daarvoor moeten we aan de andere kant van het eiland zijn, in Clifton. Een mooie wandeling van anderhalf uur langs cactussen, bloeiende planten, kleurige huizen en een pool waar zout wordt gewonnen. Paul en Monique zijn meer aan de warmte gewend en maken minder foto’s dan Hans en ik, dus zij lopen het laatste deel vooruit naar de Customs and Immigration op het vliegveld bij Clifton. Onderweg besluiten we om Paul en Monique (en onszelf) te trakteren op een terugreis met een busje in plaats van lopen.

Clifton is een leuk klein plaatsje met een klein marktplein en een paar restaurantjes. We drinken ergens een lekkere smoothie en eten een broodje. Bij de Tourist Information vragen we om een busje voor ons te regelen. We mogen binnen wachten, heerlijk in de airconditioning. Terug in Chatham Bay hebben we nog tijd om te gaan snorkelen langs de rotsen aan de noordkant van de baai. Prachtig! Er groeit hier en daar mooi koraal en er zwemmen tientallen soorten vissen in allerlei groottes en kleuren.

Op zaterdag staat er helaas te veel wind om verder naar het noorden te zeilen. We blijven een dag verwaaid liggen in Chatham Bay. Bequia is niet meer haalbaar. Tobago Cays gaat waarschijnlijk wel lukken: voor zondag wordt er minder wind voorspeld. Zaterdagmiddag gaan we nogmaals snorkelen, iets verderop in de baai. Monique blijft in de dinghy zitten terwijl Hans, Paul en ik zweven boven de rotsen met waterplanten, koraal en weer allerlei kleuren visjes.

Zondag hebben we inderdaad een prachtige rustige zeiltocht naar Tobago Cays. Vlak na aankomst duiken Hans en ik het water in om te snorkelen. Vlakbij de boot zien we drie roggen, de grootste voorop en twee kleinere erachteraan in een sierlijke boog. Dat hebben Paul en Monique toch weer goed geregeld, drie roggen ingehuurd voor onze eerste snorkeltocht. Verderop zien we een paar keer een schildpad zwemmen en gras van de bodem eten. De schildpadden hier zijn gewend aan mensen, ze eten rustig door als je in de buurt komt. Ook zien we grote zeesterren, ongeveer 25 centimeter. Heel wat anders dan de zeesterretjes in de Noordzee. Op de terugweg naar de boot zien we nog een barracuda. Die zwemt gelukkig schuin voor ons langs de andere kant op …

Maandag is een prachtige dag. Zoals bijna elke dag beginnen Hans en ik de dag met een stukje zwemmen. Deze keer trekken we onze snorkelspullen aan en zwemmen weer richting het eilandje waar we zondag de schildpadden hadden gezien. Deze keer helaas geen roggen en alleen een paar schildpadden op redelijk grote afstand. Je raakt verwend hè…

Met de dinghy gaan we later op de dag naar het rif aan de andere kant van het eilandje. Hier zien we weer mooi koraal en wéér andere soorten visjes. Het is niet te beschrijven hoeveel verschillende vissen er zijn. Deze keer bijvoorbeeld visjes van ongeveer 7 centimeter die half geel en half blauw zijn, met de kleurovergang diagonaal over hun lijf.

Op de terugweg leggen we de dinghy vlak bij het eilandje aan een lijn vast en gaan nog op zoek naar schildpadden en roggen. Ik mag de onderwatercamera deze keer meenemen. Erg leuk om mijn eigen ervaringen vast te leggen op ‘de gevoelige plaat’. Paul neemt de camera even van mij over om met een korte duik achter een schildpad aan te gaan en hem beeldvullend vast te leggen. Daar waag ik mij niet aan, ik blijf lekker aan de oppervlakte drijven. Wel erg mooi om te zien dat de schildpad Paul dichtbij laat komen en hem een stukje mee laat zwemmen. Paul gaat met de dinghy terug naar de Full Circle en ik ga met de camera naar het ondiepere deel waar de zeesterren liggen. Daar wil ik ook foto’s van maken. Onderweg komt er een paar keer een schildpad langs die vlak bij mij gaat ademhappen en daarna doorzwemt. Als cadeautje komt er daarna een relatief kleine schildpad aangezwommen, die rustig doorgraast tussen de zeesterren terwijl ik boven ‘m zweef. Vlakbij gaat hij ademhalen, tussen het drijvende zeewier. Die foto is goed gelukt!! Wat leuk is het hier!! Ik kan er geen genoeg van krijgen. De anderen zijn allang terug op de boot en later hoor ik dat Paul en Monique al aan Hans hadden gevraagd of hij alleen zou terugvliegen naar Nederland.

Vlakbij de Full Circle nog wat leuke foto’s van allerlei dingen die heel gewoon worden als je een tijdje aan boord bent: flipper boven het water uit met de Full Circle op de achtergrond, de kiel met schroefas en roer, Monique die de was ophangt, de dinghy aan een lijntje bij de zwemtrap en tot slot Hans die me verwelkomt na dit mooie tochtje. Hij is al gedoucht en omgekleed.

We hebben de schildpadden gezien, dus we kunnen terug naar Grenada. Dinsdag varen we met een omweg naar Mayreau. Vooral Hans heeft wel zin in een lekkere zeiltocht. Omdat we in de verte buien zien aankomen, maken we de omweg wat korter dan gepland. We krijgen een kleine bui over ons heen en kunnen daarna in de zon aanleggen in de baai. We varen met de dinghy naar het eiland en wandelen naar het hoogste punt, waar een mooie kapel staat. Daar zien we ook twee grote schuin aflopende vlakken, waaronder het water wordt opgevangen voor gebruik in de droge tijd. Bijna terug beneden vinden we een restaurantje waarvan de eigenaar ons ‘good food’ belooft. We zijn nog maar net in het restaurant als er een flinke bui losbarst. Echt een tropische regenbui die bijna een uur aanhoudt. De regengoten langs de straten hier op het eiland zijn er niet voor niets! Ze veranderen in snel stromende beekjes. Het wachten op het eten duurt ook bijna een uur, maar dat blijkt de moeite waard: we krijgen flinke porties heerlijk eten, waar we bijna wel genoeg aan hebben voor lunch én avondeten. Jammer voor de mannen in bootjes die langskomen om te vragen of we zin hebben in een strandbarbecue of een verse vis willen kopen.

Woensdag verlaten we Mayreau en varen naar Union om uit te klaren. De wind is weer pittig, vaak wel rond de 30 knopen (= windkracht 7). We varen op alleen de fok. Hans stuurt, Monique houdt de koers en diepte in de gaten op de plotter, Paul heeft overall overzicht en ik zit gewoon te genieten en… foto’s en filmpjes te maken. Deze keer komen we vanaf de andere kant bij Union en kunnen met een eenvoudige koers naar Clifton varen. Het laatste stukje in de havenkom is niet eenvoudig: er zijn meer bootjesmensen die het idee hadden om vandaag uit te klaren in Clifton. Paul en Monique zijn hier vaker geweest en weten samen een mooi plekje te vinden waar we de Full Circle kunnen ankeren. We gaan weer aan land om uit te klaren en wat verse spullen te kopen. Daarna is het Party Time: we gaan naar Happy Island, een klein eilandje in het rif met alleen een bar erop. Met dinghy’s is het bereikbaar. Er zijn twee attracties: rumpunch die wordt geschonken door Mr. Happy (zo noemt Monique hem) en kitesurfers die vlak voor Happy Island allerlei trucjes uithalen. Je hand aantikken, een flesje bier aanpakken (en bij de volgende passage half leeg teruggeven), sprongen over de dinghy’s en allerlei andere capriolen. Er zijn nog een stuk of 20 andere gasten, deels met hun eigen boot in de haven en deels met een georganiseerde reis. ‘So you are from the Hallberg Rassi. Great boat!!’ horen we meermaals. Er wordt ook leuke muziek gedraaid waarop wij dansen en waarbij Mr Happy enthousiast meezingt. Hij is geen carrière als zanger misgelopen…. Als een deel van de gasten weg is heeft Mr Happy ‘an announcement to make’: de laatste zes glazen rumpunch mogen worden opgehaald door de liefhebber. Hans, Monique en Paul ontfermen zich over twee van die glazen. Het is lekker spul, al voelen ze het wel zitten. Met vaste hand manoeuvreert Paul even later in het donker de dinghy weer terug naar de Full Circle. Die mooie tweemaster waarvan het toplicht nog niet brandt.

Donderdag staat er weer een lange zeiltocht op het programma, terug naar Grenada. We kunnen nu ruime wind varen, een stuk relaxter dan aan de wind met uitschieters boven de 30 knopen op de heenweg. Hans heeft er zin in en staat zes uren achter elkaar aan het roer. We ankeren bij Grand Anse, een mooi strand vlakbij de hoofdstad St George. Nog even wat boodschappen doen, stukje zwemmen, borrelen met versgemaakte popcorn en tot slot toveren Monique en Paul weer een heerlijke maaltijd op tafel. Dat is goed tegen muiterij heb ik wel eens gelezen. Als het eten niet goed is, gaat de bemanning morren en muiten.

Vrijdag is onze laatste full day op de Full Circle. Een korte zeiltocht naar Prickly Bay staat op het programma. Het eerste stuk is bezeild, zoals verwacht. Het tweede deel moeten we kruisen. Helaas krijgen we weer een squal over ons heen en draait de wind wat. Na ruim een uur en twee slagen zijn we nog niets opgeschoten. Paul en Monique besluiten om de motor er bij aan te zetten. Zo komen we weer terug op ons vertrekpunt van twee weken geleden. Vrijdagavond is Party night met live muziek. Lekker nog een avondje swingen en zaterdag weer terug naar huis. We hebben een mooie vakantie gehad!

Corrie Toussaint

Terug op de Full Circle. Ik was er eerder maar deze keer is wel heel special want ik beleef dit avontuur samen met zoon Olav. Een vader-zoon-belevenis waar we ons beiden enorm op verheugen. Paul en Monique en de boot kennende weet ik wel wat me te wachten staat maar ik ben benieuwd hoe Olav dit gaat ervaren. We komen beiden aan op J.A. International Airport, d.w.z. ik op vrijdag omstreeks 21.00 uur maar zoonlief uit Florida 5 uur later, met dank aan Caribbean Airlines voor de vertraging. Heel enerverend is die luchthaven niet als je er al die tijd in je eentje zit op een nog juist voor sluitingstijd aangeschaft blikje Parbo. Vanaf de Full Circle heeft men voor ons een taxi geregeld en het is werkelijk een feestje om dan door chauffeur Jimmy naar Domburg gereden te worden want zelfs in het donker krijg je met zo’n vriendelijk menneke al een heel positieve indruk van Suriname. Opgewacht door gastheer en gastvrouw en overgevaren naar de boot begint onze vakantie pas echt.Het voelt voor mij zo goed om terug te zijn en mijn vaste plek in de kooi links voor in de piek in te nemen.

Inmiddels is ook gast Paul gearriveerd en in het weekeinde proeven we een beetje van de sfeer in het land. Vriendelijke mensen, lekker eten, het leven hier doet heel relaxed aan. Volgens ons is het chillen hier uitgevonden. We maken kennis met andere zeilers, sporten met een zweeedse cattlebell-specialist annex zeiler Chris en bezoeken het verderop aan de rivier gelegen Laarwijk waar we voor een regenbui schuilend in een soort overdekte ontmoetings plek door een paar locals onder het genot van een paar biertjes een karakterschets van “de Surinamer” te horen krijgen. Vrolijke kout met een filosofische inslag maar ondanks gedegen navraag soms volstreks onnavolgbaar.

Het serieuze werk begint maandag wanneer we met het tij mee uitvaren en al snel de wind vol in de zeilen hebben. Omdat we ook de stroom mee hebben maken we goede vorderingen, en al na drie nachten waarin ook de gasten hun wachten meegelopen hebben komen we op donderdag aan bij Tobago. Wachtlopen met gastheer en gastvrouw is trouwens ook al een plezierig onderdeel van de reis omdat er zich vaak heel leuke gesprekken ontspinnen.

We ankeren in Store bay en verkennen het aanpalende plaatsje Milford, kopen kaartjes voor de bus om de volgende dag in Scarborough te gaan inklaren. Alles secuur gepland maar de beloofde bus komt de volgende morgen om 09.30 uur niet en het daarop volgende uur ook niet en dan snappen we dat al die passerende claxonnerende automobilisten eigenlijk pseudo taxichauffeurs zijn die je graag voor een sympathiek bedragje naar je bestemming brengen. Vijf minuten later zitten we met zes man in een vier-persoons Nissan, even duiken als er politie in zicht komt , maar we zijn wel vlot, warm en een beetje gekreukeld, in Scarborough. De formaliteiten leveren niet veel problemen op, kosten wat tijd maar ach, in deze plaats met zijn eilandse couleur locale, alle muziek rondom, de kippen op straat en zoveel vriendelijke mensen verveelt er niets. Zelfs de chauffeuse van de bus terug met haar paarse haar, de grote spiegelende zonnebril en in tien verschillende kleuren gelakte nagels die met gezag de passagiers in haar volle bus indeelt, geunifomeerde scholiertjes gaan netjes met drieen op de bankjes, is een een foto waard. En ze poseert graag.

Het blijft prachtig zeilweer en de volgende dagen zeilen we naar Bucco Reef, naar de Englishman Bay en naar de Man O’Warbay bij Charlotte Ville. Onderweg vangt Olav een tonijn van zeker 10 pond die door Paul deskundig van zijn filets wordt ontdaan die door Monique op de bekende bekwame wijze worden omgezet in tonijnsteaks en sashimi. We worden elke dag verrast met zeer smakelijke staaltjes van Moniques kookkunst. In Charlotte Ville ontmoeten we kleurrijke figuren als Emmanuel, een Frans Guyaan die hier bouwwerkzaamheden verricht, Trevor, de administrator van de universiteit alhier die afkomstig is van Trinidad en dus veel slimmer is dan die van Tobago. Het levert een leuk inkijkje op het eilandgebeuren op. Minder geslaagd is de ontmoeting met de plaatselijke Immigrationofficer die vindt dat kapitein Paul zich een dag eerder had moeten melden en een formulier had moeten inleveren dat men in Scarborough verzuimd had hem mee te geven. Direct gaan halen en morgen om 09.00 uur inleveren anders krijg je grote problemen ! Ooit een schipper van een zeilboot gezien bij wie stoom bijna uit de oren komt ? Een apart verschijnsel maar niet voor herhaling vatbaar .Enfin Paul en Monique met de bus naar Scarborough om die ontbrekende permit te halen.Gelukkig een fraaie rustgevende rit van anderhalf uur heen en dito terug. De volgende dag , geen immigrationdictatortje want het is een nationale feestdag, dus, geen formulier inleveren maar ook geen vervelende confrontatie. We laten ons plezier niet vergallen en genieten met volle teugen van het weer, de goede wind, het zeilen, het mooie eiland en alles wat we van Paul en Monique over zeilen leren en de verhalen over wat ze tijdens hun al zeven jaar durende reis rond de wereld hebben meegemaakt. Op de plotter zie je duidelijk alle zeildagen in beeld en na Batteaux Bay en King’s Bay wordt het tijd om terug te zeilen naar Store Bay, onze “zeebenen” te strekken, de kuierlatten te nemen en ons gewone bestaan thuis maar weer op te pakken.

Meer sterke verhalen bewaren we voor thuis, want zonder mogen we niet terug komen!

Het was goed, erg goed, want…..

Ik zie dat Olav van deze reis en het zeilen, en niet te vergeten het vissen, geniet en zich in dit gezelschap volledig thuis voelt en dat maakt deze etappe nog mooier en specialer dan mijn vorige avonturen met de Full Circle. Dank daarvoor aan die oerdegelijke schipper Paul en lieve gastvrouw Monique. En gast Paul, het was goed te merken dat je een veel meer ervaren zeiler bent dan Olav en ik maar ik vond dat we goed teamwerk hebben verricht.

En mocht U, lezer, echt zin hebben in een doe-vakantie, het is er geen schoolvoorbeeld van maar op de Full Circle komt U volledig aan uw trekken.

Jim en Olav.

Tussen 20 februari en 11 april ben ik aangemonsterd geweest op de Full Circle voor het oversteken van het zuidelijk deel van de Atlantische Oceaan, vanaf Kaapstad naar Ilha Fernando de Noronha.

Een bonus

Zo mag je het gewijzigde reisplan wel noemen. Waar het de bedoeling was om vanaf Kaapstad rechtstreeks naar St Helena te varen stelde Paul en Monique voor om eerst Walvisbaai in Namibië aan te doen. In plaats van Walvisbaai is het door gebrek aan wind dan wel wind uit de verkeerde hoek Lüderitz geworden. Het plaatsje is begin vorige eeuw ontstaan en werd bewoond door Duitse kolonisten die op zoek waren naar diamanten in de woestijn. Ook nu worden er nog steeds diamanten gewonnen in de woestijn en op de zeebodem voor de kust. Duitse invloeden zijn er nog terug te vinden door ondermeer de straatnamen en de Duitse architectuur. De woestijn in de omgeving is verboden gebied, hetgeen kenbaar wordt gemaakt door bordjes met daarop de tekst "Sperrgebiet"

Vanaf Lüderitz hebben we met een gehuurde 4 weel drive pick-up een  drie daagse trip gemaakt naar de zandduinen van Sossusvlei. 'S nachts geslapen in een geleende tent van de autoverhuurder. Het vergt enige gewenning rijden in Namibië, sowieso rijden ze links en daarnaast bestaan de wegen voornamelijk uit gravel. De kunst is om er niet te zacht overheen te rijden zodat de auto in een cadans komt en je de oneffenheden niet zo erg voelt.  Het landschap is zeer afwisselend en evenals de zandduinen van een ongekende schoonheid. Na drie dagen en een kleine 1400 km hebben we het " bakkie" weer ingeleverd bij de verhuurder. Namibië is een prachtig land met zeer vriendelijke inwoners, zeker de moeite waard voor een langer bezoek, ook zonder boot, daar heb je niets aan in een woestijn.

St Helena

Vanaf afstand een hoge kale rots, maar eenmaal aan land blijkt het, behalve kaal langs de kust een prachtig groen binnenland te hebben. Het eiland met circa 5000 inwoners, bekend als verbanningsoord van Napoleon is nog steeds Brits grondgebied. Wat Napoleon nooit is gelukt, hij stierf op het St Helena na 8 jaar ballingschap, schijnt een Nederlander volgens het plaatselijke museum in 1993 wel gelukt te zijn. Ontsnappen!  De Nederlander was aangehouden voor het smokkelen van drugs met zijn schip. Met behulp van een eilander, die een kleine zeilsloep voor hem had gebouwd was hij er in geslaagd  naar Brazilië te zeilen. De eilanders staan bekend om hun vriendelijkheid en hulpvaardigheid, iedereen zegt elkaar gedag in het voorbijgaan en een lift laat nooit lang op zich wachten, soms kan je natuurlijk qua hulpvaardigheid ook wel een beetje doorslaan.

Behalve dat we over het eiland hebben getoerd en gewandeld, hebben we ook gesnorkeld met whalesharks.  Na een korte instructie, met als belangrijkste mededeling blijf op afstand en raak de beesten niet aan, ga je vanaf de boot het water in. In totaal hebben we 3 whalesharks gezien, een onvergetelijke ervaring. Alleen moeten de Whalesharks ook eens worden geinstrueerd, hou je keurig afstand van de ene, zwemt een tweede op minder dan een meter afstand langs....

Ascension Island

Om het eiland aan te doen dien je vooraf toestemming aan te vragen. Van groot belang is dat, evenals op St Helena, je kan aantonen dat je verzekerd bent voor ziektekosten en repatriëring. Ondanks dat de toestemming nog niet binnen was hebben we vanaf St Helena koers gezet naar Ascension. Daar aangekomen na een tocht van 6 dagen werden we uiterst hartelijk ontvangen door Portcontrol / touristoffice. Na het inklaren van de Full Circle vertelde de dame dat immigrations onderweg was en werden we nogmaals gewezen op de ziektekostenverzekering. Nadat de man van immigrations de stempels in onze paspoorten had gezet maakte hij de opmerking" by the way I suppose your insurances are okay... ."

Op het eiland wonen circa 450 mensen en is net als St Helena Brits grondgebied. Strategisch hechten zowel de Britten als de Amerikanen er grote waarde aan. Beide naties hebben er een militaire basis. Doordat het vliegveld tot 2019 niet bereikbaar is voor de grotere toestellen van de Royal Airforce en het postschip HMS St Helena na de opening van het vliegveld op St Helena uit de vaart is genomen komt er op dit moment niemand op het eiland, zo is bijvoorbeeld het hotel op het eiland gesloten.  Taxi's en huurauto's rijden er niet. Het leven gaat er net zo snel als de schildpadden die na 35 jaar voor de eerste keer terugkeren om eieren te leggen op het strand

Tom, een onderwijzer, voor 2 jaar gestationeerd op het eiland, heeft ons een lift gegeven tot boven op de Green Mountain. Hij vertelde dat op het eiland oorspronkelijk een boom heeft gestaan en dat circa 150 jaar geleden alle vegetatie op de berg van buitenaf is aangeplant met als belangrijkste doel vocht vast te houden voor de waterhuishouding op het eiland.

Fernando de Noronha

Hooggespannen zijn de verwachtingen van het eiland wanneer het na 10 dagen op zee in zicht komt. Het is een nationaal natuurpark en om er aan land te komen dient er een klein vermogen aan fees worden betaald. Welkom geheten door een groep dolfijnen die voor de boot uitzwemmen wordt het anker gedropt in de baai. Inklaren op zondag gaat niet lukken. Ook het vinden van een geldautomaat vergt de nodige tijd. Na het voldoen van de nodige fees op maandag ligt het eiland gedeeltelijk voor ons open. Gedeeltelijk, omdat voor een aantal stranden apart betaald moet worden. Hoewel we zeker niet het hele eiland hebben gezien en het zeker wel mooi is, kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat vanwege de grote aantrekkingskracht van de binnenlandse toeristen de overheid hiervan behoorlijk (mis-)gebruik maakt.

Naar huis

Na 7 weken + 1 dag, waarin we 4070 NM hebben afgelegd in 31 etmalen, vlieg ik 11 april naar huis. Beste Monique en Paul, hartelijk dank voor jullie gastvrijheid, het vertrouwen en de mogelijkheid voor deze unieke ervaring.

Age Meijer

Nosy Be, Madagaskar, 15 september 2017

Wat te doen na bijna 3 prachtige weken op Madagaskar? Valt dat nog te toppen? Zeker wel. Op een mooie zaterdag komen we aan op de Full Circle van Paul en Monique. Daar zijn we een week te gast, net als co-gast Rene.

Vanaf het eerste moment maken Paul en Monique het credo tutto per i clienti volledig waar. We krijgen een fijne hut, heerlijk eten en drinken, leuke uitstapjes op het land en nog veel meer. Zoals volop tips voor straks, als wij zelf met Casa del Tramonto in Toscane aan de bak gaan met gasten.

Een paar highlights en een dieptepunt. Walvissen op 50 meter van de boot, schildpadden, snorkelen en een heroïsche redding door Paul toen bij mij de lucht even op was tijdens het zwemmen. Het shitty dieptepunt was geheel aan mezelf te wijten. Ik bleek in staat midden in de nacht het toilet succesvol te verstoppen. Waarna Paul the morning after goedgeluimd zijn gereedschapskist pakte en dat gewoon even fixte.

Monique is al net zo'n bikkel. Wil met een houten ladder op een locale houten boot stappen en.... gaat dwars door een gammele sport heen. Klap op de ribben, been open gehaald. Waar ik allang de meest extreme krachttermen gebruikt zou hebben, verbijt zij de pijn, stapt aan boord en doet en passant ook nog even mee aan een stevige wandeling.

De avonden worden doorgebracht met goede gesprekken en een onorthodoxe mix van muziek. Zachtjes meegezongen door het gehele gezelschap. Met een mooie sterrenhemel en subtiel klotsende golven op de achtergrond. Alles voor de klant...

Dinand & Bianca nemen hun petje af. Rene ook. Dankjewel!

Het is hier heel erg leuk en relaxed .Je hoeft bijna niets te doen het eten wordt voor je geregeld .Je krijgt ontbijt,lunch en avondeten . Je krijgt bij het ontbijt lekker fruit en een snee brood . Als lunch krijg je iets verschilends soms mais en nog veel meer lekkere dingen. Je gaat natuurlijk zeilen . Ze weten de leuke plaatsjes en je kunt doen wat je wil ze hebben leuke spelletjes en het is er altijd gezellig. Als je een keer naar de kade wil is dat geen probleem . Je kunt naar de leuke plaatsjes en als je op het strand loopt is het altijd lekker warm. Je wordt altijd vermaakt door de mensen en door de muziek. Je kunt lekker slapen want ze hebben fijnen bedden. Je krijgt ook nog een heul leuk shirt op maat en het zit erg lekker . Je kunt ook soms kiezen hoe je het eet als het in het land gebruikelijk is dan kun je met stokjes (chopsticks) eten als je dat wil. Als je een bebaalt fruit niet zo lekker vindt dan kun je kiezen of je dat niet neemt maar ze regelen altijd zo dat je iets hebt wat je lekker vindt . Paul en Monique zijn heel erg aardig en zorgen goed voor je . Als je kunt duiken is dat mooi meegenomen want ze kunnen allebei duiken en je ziet er erg leuke dingen . En over relaxed je hebt hellemaal geen zorgen want als je wilt kun je een boek lezen. En als je thuis kookt hoef je hier niet te koken an je hoeft ook niet af te wassen of de tafel te dekken . Als je het leuk vindt mag het natuurlijk gewoon want je helpt ze er aleen maar mee . Als je kinderen hebt hebben zij heel veel geluk eant je wordt hier heel erg verwent. Ze hebben veel drinken en je heb bijna nooit dorst of honger en als je dat wel hebt dan krijg je meteen wat . Als je ergens allergies voor bent dan zeg je dat tegen ze en dan houden ze er rekening mee . Als je al een beetje kan zeilen mag je zoieso helpen . Je mag sturen als je het vraagt . Soms mag je ook de zeilen hijsen en inhalen . De boot heeft eengrootzeil en een bezaan mast een genua en een kotter fok. Ze hebben hier wel een paar regels maar dat is normaal. Het zijn geen strenge regels . Als je wat later aan komt hebben ze al wat eten klaar .Ze hebben bij het eten ook taken niet voor jou maar Paul doet de popcorn en pannenkoeken. Monique doet de rest het ligt eraan in welk land het ligt maar ze maakt ook gerechten uit dat land. Het fruit is gekocht in het land waar je op vakantie bent dus je krijgt iets uit dat land.  Als je naar de kant wilt dan brengt Paul je en als hij op de boot blijft dan komt hij je ook weer ophalen aan de kant . In de boot is ales heel erg gezzelig ingericht . En als er soms iets stuk is repareert Paul het . Als je eigen muziek meeneemt kun je die opzetten . Ze weten veel van het zeilen dus als je een vraag hebt kunnen  ze die beantwoorden. Je kunt in de boot en buiten de boot zitten waar je ook wil . Ze hebben kussens waar je lekker op kunt zitten . En als je wilt zwemmen kan dat want als het zo warm is is dat lekker om even af te koelen . Wat ontzetend fijn is op ja kamer heb je een ventilator . Ze hebben een hele mooie kuip een mooie kajuit . Je vaart langs hele mooie gebieden . En als je op het strand wil kan dat . Je kunt er heel leuk snorkelen en er zijn hele mooie eilanden en baaien . Als je vraagt naar tosti krijg je die ze zijn heel lekker . Als hun foto's maken sturen ze die door naar je . Je wordt heel erg verwendt je krijgt schips en popcorn . Ze hebben ook mentis en pepermunt . Monique maakt heel erg lekkere bananen milkshake's en koopt lekkere muffins . Ze nemen heel veel drinken mee je kunt kiezen wat je neemt ze hebben voor kinderen cola of andere dingen en voor de oudere bier of wijn . Ze brengen je ook naar een heel mooi plekje dat je bij vloed kunt zwemmen en bij eb kun je eroverheen lopen . Zij hebben ook baaien waar ze nog niet vaak zijn geweest maar dan zoeken ze het op in een boek . Ze zeilen het meeste maar soms gaan ze ook met de motor varen . Er komen ook heel veel rare bootjes langs ze heten longtails .Ze heten zo om hun motor  . Het uitzicht is bijna altijd mooi je kijkt op de open zee of op begroeiden rotsen . Als je naar de kant gaat kun je ook fruit halen in een van de supermarkten je kunt ook snoepjes of schips meenemen wat je wilt . Het is onze eerste vakantie dat we op iemand anders zijn bood meevoeren . Ze brengen je ook naar phi phi island daar is het heel mooi maar wel jammer dat er twaalf jaar geleden een tsunami is geweest . Nu even een ander ding als je het vraag mag je mee koken .

We gingen om 27 december naar de kade we gingen duiken . We hadden het gisteren al geregeld en moesten wachten tot 1 uur toen ging de boot . Je kreeg ook een begeleider mee onze begeleider hete Jesse . Hij was heel aardig en kwam uit Zuid-Afrika . De uitrusting hoefde we niet te regelen dat deden zij . Ze hielpen ook om het aante doen . Toen gingen we in het water . Het water was lekkere warm wel 30 graden celsius . Eerst moesten we alles goed doen je bril en adem automaat en de rest . Toen gingen we onder water Jesse zei dat we niet dieper gingen als twaalf meter . Toen gingen we kijken of het trimmen (stil blijven zweven in het water)goed ging dat was zo . Toen gingen we kijken naar vissen . We zagen eerst geel zwarte vissen . Toen we goed gingen kijken zagen we een rog in het zand . Verder zagen we een hele grote school gele vissen . Daar achter was veel koraal . Toen zagen we het koraal met Nemo van de film Finding Nemo . Daarna vroeg Jesse hoeveel bar(lucht in je fles) we nog hadden . We zaten rond de honderd dertig bar . Even later gingen we rondt de 3 meter zoeken naar ongevaarlijke haaien . We zagen er een van heel digtbij . Toen had er een nog 45 bar . Bij vijftig bar moet je naar boven  . Dus we gingen naar boven we werden opgevangen bij de boot . We kregen eten dat was rijst met kip het was best lekker . Toen iedereen aan boord was gingen we verder met de tweede duik . Het begin was hetzelfde als de eerste duik . Toen we onder waren was het zicht minder maar nog steeds goed genoeg . We keeken goed rondt . Toen zach Jesse in het koraal een hele mooie vis maar je kon hem bijna niet zien want hij had dezelfde kleuren als het koraal . Toen gingen we verder . We zagen in een rots een hele mooie zwart met witte vis . Toen ging er iets mis een van ons kwam niet naar beneden dus toen moesten we even wachten . Toen dat klaar was vroeg Jesse hoeveel bar we nog hadden . Het laagste cijfer was 80 bar. Dat is nog genoeg dus we konden nog even verder . Toen zagen we nog een haai . En helaas was het al voorbij . We gingen met de boot weer naar de baai het was uitijndelijk 7 uur geworden . Het was wel een hele lueke dag geworden .

Dennis

Op school in de derde VWO kreeg ik de opdracht om 30 uur stage te lopen bij een bedrijf. Na een lange tijd denken over wat voor stage ik graag wilde lopen kondigden mijn ouders aan dat we op vakantie met Paul en Monique mee konden zeilen, mijn ouders vroegen zich af of ik dit ook wilde. Maar natuurlijk wilde ik dat! Ik zeurde al heel lang of we een vakantie mee konden zeilen met de Full Circle, en nu gingen we dat eindelijk doen. Toen gingen m'n gedachte verder over mijn stage en ik vroeg me af of een stage in Thailand en Maleisië goedgekeurd zou worden, mijn stage op de Full Circle werd goedgekeurd door school. Als de wiedeweerga heb ik een mail gestuurd naar Paul en Monique of ik mijn stage op de Full Circle mocht lopen, mijn stage vonden ze hartstikke leuk. Ik kreeg enorm veel zin in mijn stagewerkweek!

De vakantie was aangebroken en dus ook mijn stageweek. Eenmaal aangekomen in de haven waar de Full Circle geankerd lag werden we hartelijk ontvangen en hebben we veel bijgepraat met Paul en Monique. Het was inmiddels alweer 5 jaar geleden dat de twee dappere schippers de haven van Harlingen hebben verlaten. Door de gastvrijheid van Paul en Monique voelde de boot al snel als een vertrouwde omgeving. Het was prachtig weer, misschien zelfs iets te prachtig. Het was rond de 37 graden Celsius.

Mijn bijzondere stage mocht beginnen. Mijn eerste taak was het verzorgen van het eten. Denk ook aan tussendoortjes zoals smoothies en broodjes. Ik heb geholpen met het ankeren van de boot en de boot weer vertrekklaar maken. Wat ik het liefste deed was voor verkoeling zorgen door emmers met koud water over de gasten te gooien. Ook ben ik in de mast van de Full Circle gehesen om een vlag los te maken. Dat was toch wel het spannendste klusje. Het was voor mij een erg leuke week. Ik heb enorm veel waardering hoeveel werk Paul en Monique verrichten om het hun gasten uiterst comfortabel te maken en altijd voor je klaar staan.

Na de geweldige week op de Full Circle kwam ik terug xin Nederland met een prachtige ervaring en de beste stage die ik mij kon voorstellen. Ik heb hier op school een presentatie over gegeven en een verslag over gemaakt. Paul en Monique kregen veel bewondering en mijn stage een zeer goed cijfer. Dank jullie wel Full Circle Sailing!

Een lang verwacht en in veel opzichten memorabel bezoek: bij mijn broer en schoonzus op de Full Circle. Twee weken zeilen tussen Phuket in Thailand en Langkawi in Maleisië.

Na zoveel jaar intensief mailen, na familiebezoekjes met filmpjes van de boot, na het volgen van alle blogs is de werkelijkheid toch heel anders. Ja, je weet dat Paul en Monique met rumpunch in de aankomsthal wachten, maar áls ze er werkelijk staan is dat geweldig. Je weet dat op alle gasten het speciale bordje wacht, maar nu staat het er voor jou! Je kent de boot en de indeling, maar dat je zó lekker slaapt onder een open luik …  Je weet allang dat Monique geweldig kookt, maar wat ze allemaal voor elkaar krijgt in de kleine kombuis is ongelofelijk! Paul als schipper, Monique als gastvrouw – ze zijn als zodanig hors catégorie!

OK, het was verschríkkelijk warm in die weken, zodat de beren van de dierentuin van Bangkok zelfs het Nederlandse journaal haalden – tot grote schrik van het thuisfront dat ons al opgenomen waande met acute verhittingsverschijnselen. OK, zelfs het zeewater was niet meer verkoelend te noemen, want 33 graden is nauwelijks minder dan de temperatuur van je douchewater thuis. Maar de luchten waren wit, de heuvels van Thailand 50 tinten grijs en ieder zuchtje wind bracht een enorme verkoeling. Hoe kun je beter onthaasten en je hoofd leeg maken ..?

Bij de tussentijdse aankomst van Rita, Steven en  dochter-stageair Marente volgde een heuse briefing over de boot, de uitrusting en hoe je daarmee kunt omgaan. We horen wat we moeten doen in geval er zwaar weer komt, welke voorschriften er zijn voor onze eigen veiligheid, wat Paul en Monique allemaal kunnen doen.. en dat is heel veel! Een complete huisapotheek, verbinding met de wal bij ziekte, zelfs een kleine operatieset om te kunnen hechten. Dat staat allemaal niet op de site! Wij hadden niet meer nodig dan zonnebrandcrème en soms een koude theedoek om uitslag van de zon te verkoelen. En heel veel koud bronwater met schijfjes limoen .. ruim honderd flessen waren er aan boord.

Een weinig benoemde rol in alle blogs is er voor het volgbootje, de rubber duck, de dinghy. Wat dat allemaal niet te verstouwen krijgt. Niet alleen het vervoer van veel gasten en nog meer bagage van en naar de wal. Niet alleen alle bier, wijn en bronwater en vele jerrycans diesel. Na een bezoek aan een plaatselijke groothandel met een ook in Nederland zeer bekende naam gingen we in één tochtje van de pontons in de jachthaven van Phuket naar de boot , met boodschappen voor een volle week voor zes (!) personen, met alle zwemspullen, camera’s en verschoning van die dag – en dan ook nog met drie mensen waarvan er één zestig eieren op schoot hield. Het volgbootje is naamloos en zijn rol onderbelicht, maar zijn daden in de vloot van Paul en Monique benne groot!!

Een de-briefing bestaat niet aan boord van de Full Circle. Als je iets wilt schrijven in het gastenboek, is dat genoeg. Of een blogje… ook al duurt dat soms even.

Paul en Monique, rondom jullie Full-Circle wereldreislustrum wens ik jullie alle geluk, goede wind en behouden vaart. Hou kapers aan bakboord en haaien aan stuurboord op grote afstand en hou het roer maar recht!

Zus / Marjanneke

Bij tropen denk je al snel aan jungle, regenwoud, slangen (die om een tak gewikkeld), spinnen, apen (Koning Louis), beren (Baloe), tijgers en gieren. Oftewel, Junglebook. Maar als je bedenkt dat driekwart van de wereld is bedekt met water, dan is het niet meer dan logisch dat ook een groot deel van de wereldzeeën in de Tropen gelegen is. Een wereldreis per zeilboot gaat dan ook voor een groot deel door de tropen. De tropen vormt officieel het gebied tussen de keerkringen en wordt gekenmerkt door een gering verschil tussen de lengte van dag en nacht (aldus Wikipedia). Maar je hebt tropen en tropen. Zeilen door het midden van de tropen is dan ook van een speciale categorie. Zeilen door het midden van de tropen betekent zeilen onder hoogstaande zon, hoge luchtvochtigheid, hevige stortbuien en extreem hoge temperaturen. Maar zeilen door de tropen betekent bovenal zeilen door een oase van groen en blauw en adembenemende landschappen boven én onder water.

Reusachtige broccoli ’s
Boven water dampen de bossen en doen warmte en vocht de duizenden planten- en bomensoorten groeien tot een wirwar van lianen, lange stammen, dikke bladeren en boomtoppen als reusachtige broccoli ’s. De extreem lange bomen vormen een pallet van duizenden kleuren groen en een ondoorgrondelijk woud waarin verdwalen zeer gemakkelijk is. Het oerwoud zoemt, zingt en siddert onophoudelijk. Vogels, krekels en van alles en nog wat laten continu weten dat je niet alleen bent. Over de bossen hangt een mysterieuze nevel. De totale overwoekering doet bevestigen dat de natuur hier de baas is.

Onderwaterparadijs
Onder water is de schoonheid niet te vergelijken. Niet voor niets zijn tropische vissen tropische vissen en vormen ze de meest kleurrijke op aarde. De stille onderwaterwereld kent zijn eigen regels en vormt een geheel eigen bio- en ecosysteem. De diversiteit van de riffen en koralen is gigantisch en de hoeveelheid verschillende vissoorten die leven van of tussen de koraalriffen is niet te bevatten. Nemo’s beschermen hun anemoon en andersom. De zee-egels domineren de bodem en de papegaaivissen, butterflyvissen en spuugvissen zwemmen overal tussendoor. Het is een paradijselijke wereld.

Mangrove
En waar boven en onder water bij elkaar komen ontstaat de mangrove. Een indrukwekkende woestenij van wortels, bladeren en nog meer wortels. Met zeer inventieve technieken zijn mangrove wortels in staat om wel 90 procent van het zoute water te filteren en om te zetten in voeding voor de struiken. De natuur is ongelofelijk. Zo houd de mangrove zand en modder vast, zorgt deze ervoor dat de kust niet erodeert en biedt een thuisbasis aan tientallen bijzondere vissoorten. Een walhalla en voedseltuin voor (zee)arenden.

Tropisch eiland
En te midden van deze wonderlijke natuur liggen tientallen tropische eilanden, waar het bier redelijk vaak koud staat, de verse mango sappen nooit vervelen en vallende kokosnoten wel eens een dodelijk ongeluk veroorzaken. De tropische eilanden waar de wind niet altijd te voorspellen is, waar na de grootst mogelijke onweer twee uur later de zon weer schijnt en waar het water zo kraakhelder azuurblauw is dat je tot tien meter diep de bodem kunt zien. Tropische eilanden waar je dingy tussen de koralen door moet manoeuvreren om op het bounty strand aan te komen. Een tropisch eiland waar je nooit meer van wilt vertrekken.

Dat is dus zeilen in de tropen. 

Marieke van der Linden

Het was 3,5 jaar geleden dat we in Bonaire te gast waren op de Full Circle bij Paul en Monique. Die tijd viel weg toen we op de luchthaven van Phuket welkom werden geheten. Daar zaten P &M te wachten met een blad waarop 4 glazen met een heerlijke punch. Het voelde als thuis komen.

Het schip lag voor anker. Dat betekende dat we altijd de Dinghy nodig hadden om ons te verplaatsen van en naar de haven of van en naar de eilanden. Omdat ik, Henneke, geen zeebenen heb was dat iedere keer spannend om op deze kleine jongen te komen. Gelukkig waren daar dan Paul en Monique die dat in goede banen wisten te leiden........ Pfffff.

Voor we naar Thailand vertrokken hadden we al gehoord dat het op dit moment de warmste tijd van het jaar zou zijn. Immers, het is in deze periode Thais nieuwjaar waarbij in steden en dorpen gedurende een paar dagen iedereen natgespoten wordt. Maar, lees je dan, dat is geen probleem omdat het die dagen dus zo warm is.

Wat die warmte betreft, dat hebben we geweten. We hebben nog nooit zoveel gezweet als de afgelopen drie weken. Zowel in Maleisië waar we de eerste 10 dagen doorgebracht hebben, als in Thailand. Dankzij de twee kleine ventilatoren in onze hut (in de punt) waren de nachten goed uit te houden.

Wat het zeilen betreft, dat is wat minder geweest dan we gehoopt hadden. Maar om te zeilen heb je wind nodig. Laten we nu net in die ene week aangemonsterd zijn , dat het niet alleen heet was, maar ook dat er weinig wind was. Volgens Paul had dat ook te maken met de overgang van  het ene seizoen in het andere. Misschien dat hij zelf nog eens uit kan leggen hoe dat in elkaar steekt. Heel interessant overigens, zeker voor ons nitwits wat zeilen betreft.

Maar goed, ondanks dat we maar een dag echt konden zeilen op de fok, we hebben een heerlijke week gehad.

De eerste dag hebben een een toer over het eiland Phuket gemaakt met de auto die we nog een dagje extra gehuurd hadden. We hebben o.a. de indrukwekkende grote Buddha boven op een heuvel bezocht. We boften, toen we daar kwamen waren er heel veel vooral jonge monniken.

Onderweg zagen we veel plekken waar het mogelijk was op een olifant een toertje te maken, het beroemde Patong hebben we gezien. Aan het eind van de dag ontmoetten we nog Pauls dochter Iris  waarmee we heerlijk en gezellig in een strandrestaurant hebben gegeten ter afscheid van haar vakantie.

De dagen die daarna volgden hebben we alle dagen gevaren, afhankelijk van de wind, of geen wind, op de motor of zoals eerder genoemd op het fok.

Af en toe hebben we in zee gezwommen. Tot we regelmatig kwallen langs zagen zwemmen. Kwallen van wel een halve meter doorsnee. Mooie indrukwekkende beesten. Maar als zwemmen in zee dan niet kan, aan boord zijn perfecte douches om het luie zweet af te spoelen.

Luie zweet? Jazeker. Deze week was er een van onthaasten, van het niks doen, van het verwend worden, van het om je heen kijken, foto's nemen, en vooral ook van het heerlijke eten......

We kijken terug op een topweek, doorgebracht met een topstel. We kijken al weer uit naar een volgende aanmonstering. 

O ja, klaverjassen staat 4-1 voor de meisjes! 

Liefs voor jullie beiden.

Kees en Henneke

Een last minute actie, 5 weken naar Thailand. Nog geen maand later zit ik al in het vliegtuig. Aangekomen op Phuket Airport zie ik Paul en Monique al staan met een dienblad met 3 cocktails. Het voelt voor mij inmiddels al vertrouwd, zo'n welkomstcomité op het vliegveld. Eenmaal buiten vliegt de warmte me tegemoet, maar wat ruikt alles heerlijk! Planten, bloemen, zout, "zomer", zo anders dan februari in Leeuwarden, dat ik net achter mij heb gelaten.

Met Indonesië nog in mijn achterhoofd heb ik aardig wat verwachtingen.
De eerste dagen zijn we gezellig met zijn drietjes. Nadat Peter en Shamin gearriveerd zijn, zeilen we o.a. naar Koh Lanta, Koh Phi Phi, Koh Lipe (favoriet!) en uiteindelijk naar Langkawi. Alle kleuren zijn zó mooi en het landschap is zo divers!
We varen tussen prachtige rotsen en ik schiet foto's die mooier zijn dan de (telefoon)wallpaper die ik ingesteld had om thuis vast in de stemming te komen. Tijdens de tweeweekse zeilreis eten we green curry (met beep!), pad Thai, 2 kilo garnalen, drinken we cocktails, volgen we een kookworkshop, knuffelen we met kwallen, lees ik 7 boeken, spelen we veel spelletjes, bezoeken we "the beach" (van Leonardo di Caprio), snorkelen we op diverse plekken en zeilen we net voor Langkawi in een groep van 7 whalesharks! Wat een unieke ervaring!

Ik ging naar Thailand met zeker vier doelen:
- Heerlijk tot rust komen en een gekke periode afsluiten
- Curry eten tot het m'n neus uit komt
- Bijkletsen met Paul en Monique
- In zoveel mogelijk hangmatten hangen ;-)

... de curry komt echt mijn neus nog niet uit. Voor de rest ben ik zeer geslaagd. En ik heb nog een week te gaan! Mijn laatste week reis ik (zonder de Full Circle) via Koh Samui en Khao Sok terug naar Phuket. Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga beleven. Maar deze reis is sowieso al meer dan geslaagd!

Lieve Paul en Monique, soms vind ik het wel heel lastig dat jullie zo ver weg zijn.. Vaak staat er letterlijk en figuurlijk een wereld van verschil tussen ons in. Ik ben blij dat ik dit zo mee kan maken. Deze langere tijd aan boord heeft mij echt kennis laten maken met jullie (huidige) leven en dit maakt het communiceren op afstand voor mij veel gemakkelijker.

Kapunka voor deze unieke ervaring!

Follow, follow the sun

IRIS

Na 2 dagen in een resort aan de westkust van Phuket acclimatiseren ben ik er helemaal aan toe om naar Yacht Haven Phuket te gaan. De taxichauffeur weet precies waar het is, ik kan lekker op het terras zitten en langzaam op zoek gaan naar Monique en Paul. Ze zitten aan een tafel binnen en zijn druk bezig met het updaten van de Full Circle website. De andere 2 gasten zijn inmiddels ook gearriveerd. We zijn klaar om naar de Full Circle te gaan, die voor anker ligt net buiten de marina. Wat is een jachthaven toch leuk, mensen en boten kijken, op vlonders lopen, heel rustgevend. Ik voel me heel welkom op de Full Circle, Monique en Paul vertellen over de boot en geven een rondleiding, de Full Circle is ruim en comfortabel, en ziet er vanbinnen en vanbuiten uitstekend uit. De eerste nacht blijven we bij de marina liggen en nu gaat het regenen, grappig, we gaan gewoon binnen zitten. Na een onrustige nacht, ben ik heel vroeg wakker en ga op het dek zitten genieten van de opgaande zon. Paul laat me zien hoe de boot zeilklaar wordt gemaakt, en dat allemaal op blote voeten, heel fijn en ik mag Monique nog niet helpen met het ontbijt. Onze eerste bestemming is een eiland zonder bier. Gelukkig is er schaduw op de boot, want ik wil niet verbranden, maar er is ook een lekkere wind, we hebben zelfs de zeilen gereefd. We gaan voor anker in een de baai bij het eiland, iedereen gaat van boord, ik blijf lezen en geniet van de rust. Al het eten is gezond en verrukkelijk, de hele dag zorgen ze beiden dat we genoeg drinken, zodat niemand kan uitdrogen, het is de hele week boven de 30 graden. We zeilen de hele 3de dag en zijn in de avond bij Phi Phi Don en gaan met de dinghy aan land om te eten. We lopen naar de andere kant van het eiland door kleine straatje waar je van alles kan kopen, er lopen veel jonge mensen met buckets, er is hippe muziek en vuurspuwers, naar een restaurant aan het strand. De volgende ochtend varen we om 7 uur in een longtail rondom het naburige eiland (Phi Phi Le). Het is nog rustig en zijn er maar een paar andere boten. Ik ga voor de allereerst keer snorkelen, wat ik heel leuk vind. We komen bij allerlei idyllische strandjes, waar we elke keer uit de boot gaan om te snorkelen. Ook nog even langs een apeneiland, voordat we weer op boot terugkomen. We zeilen vandaag naar Koh Dam Hok en Koh Dam Kwan, deze eilanden zijn bij eb met elkaar verbonden, wat een prachtige plek, hier wil ik wel een hele week blijven. Gelukkig blijft er wind dus we kunnen door naar Koh Lanta, heerlijke zeildag. Als Monique en Paul hebben geankerd springen we allemaal altijd meteen van boot om lekker af te koelen en een beetje te zwemmen. Wat een leven. Weer een dag heerlijk gezeild en 1 uur op de motor het is hier een mooie plek, maar wat een lawaai van alle longtails, die af en aan varen, ik krijg er hoofdpijn van. Het wordt donker en het lawaai neem af, pfoef. De wind blijft gunstig we kunnen heel relaxt zeilen naar de voorlaatste stop waar we nog een nacht voor anker gaan, het is een semi-onbewoond eiland, waar we op het strand gaan borrelen, voordat we de volgende dag weer terug naar de Yacht haven Phuket zeilen. Monique en Paul hebben hele goede verhalen over oceanen, eilanden, zeilen, boten en het weer, ze hebben ook veel leuke filmpjes van hun avonturen. Ze zijn heel gastvrij, ieder op een heel eigen manier, ik vond het een feest bij hen aan boord te zijn. Gelukkig mocht ik zo nu en dan iets doen, maar het hoefde eigenlijk niet, want ze zijn een heel op elkaar ingespeeld paar. Veel dank voor de fantastische week.

Marjolein

Speciale gasten aan boord

Op 5 december komen we (D&D) aan in Phuket, waar Paul en Monique ons verwelkomen op de Full Circle. Het was een warm (en plakkerig) welkom na drie-en-een-half jaar. Als de watertank vol is gaan we voor anker bij de Marina. Het begint dan ineens hard te waaien... Hoor de wind waait door de stagen, makkers staakt uw wild geraas. Dan blijken Sint en Piet ook aan boord te zijn! Er zijn gedichten, pakjes en natuurlijk Thaise en Nederlandse pepernoten!

James Bond en Batman

Voor het ontbijt dachten we een heerlijke duik te nemen in de zee. Het was al zo warm. Lekker verfrissend was het idee. .. Maar het water blijkt hier ook 31 graden te zijn! Met uitzicht op het James Bond eiland gaan we voor anker bij Koh Phanak. We wachten tot ongeveer 16.00 uur tot het hoog water is en we in de grot kunnen met de dinghy. We doen de motor uit en peddelen de grot in. Het is pikdonker en we zijn blij met de zaklamp. Er zitten of moeten we zeggen er hangen, wel honderden vleermuizen. Als ze daar maar blijven hangen...

Geen slierten zeewier, maar slierten Chinezen

Een beetje wind vandaag, dus we hijsen snel de zeilen en varen een lange tocht naar Koh Racha Yai. Koh betekent eiland, Racha is koning en Yai is groot. Onder Racha Yai ligt Racha Noi en Noi betekent klein. Mini cursus Thais :-) De volgende dag blijven we in deze mooie baai liggen. Het ligt bij een resort waar de hele dag Chinezen in oranje zwemvesten (die kunnen dus niet zwemmen) worden afgezet om te snorkelen. Wij wandelen een stuk over het eiland en we gaan langs de rotswand snorkelen. Er zijn wel leuke visjes maar het kan nog veel mooier wordt ons beloofd. Finding Nemo gaat nog komen. En. .. de beroemde rumpunch, met verse ananas. We herinneren Paul aan de Angustura en Nutmeg. Dan is de rumpunch weer even onovertroffen lekker als in de Carieb!

Koh Lipe

We zouden om 4 uur in de ochtend vertrekken, maar er staat geen wind. Paul en Monique laten ons lekker slapen. Maar om zes uur worden we toch gewekt. De mooring wordt losgegooid en we varen. Oh jeetje... Do voelt zich niet lekker. Beetje zeeziek. En we hebben nog 14 uur te gaan. Gelukkig gaat het na wat tucjes en biskwietjes weer wat beter en een uur later zit ze weer gewoon een boek te lezen. Het is een lekkere zeiltocht. 95 mijl; een flinke afstand! We zien vooral veel water (we zijn ver van de bewoonde wereld vandaan), wat vliegende vissen en een whaleshark. Verder kletsen we er flink op los en iedereen komt een heel stuk verder in zijn boek. We ankeren in een mooie baai. Het is zo mooi hier (een bounty eiland, zeggen we tegen elkaar), we raken niet uit gefotografeerd. We snorkelen wat (mooi rif, maar Nemo kunnen we nog niet vinden) en gaan s-middags met de dinghy naar het eiland. Het is een heel leuk en gezellig eiland. De plaatjes die we schieten kunnen zo in de reisgids. Onderweg komen we ook door het gedeelte waar de eilanders zelf wonen. We kopen daar wat groente bij een vrouwtje dat haar goederen voor haar huisje heeft uitgestald en babietjes in een hangmatje ertussen... Terug naar de boot om nog even te zwemmen en te borrelen. Dan terug naar de kant, waar we in een restaurantje aan het strand heerlijk thais eten. We nemen alle vier nog een massage (afdingen voor korting lukt niet, maar we krijgen wel een langere massage) en gaan aansluitend nog ergens Sticky Rice met mango eten. Heerlijk toetje!

Oh what a night

Er staat wind, dus we vertrekken na het ontbijt vanuit Koh Lipe richting het noorden. Bestemming onbekend. We laten het afhangen van de wind. Die valt al vrij snel weg en de motor wordt bijgezet. We veranderen van koers en varen richting Koh Pehtra, iets meer als 30 mijl. Het eiland ziet er wat grillig uit en de rotswand gaat er ruim 300 meter recht omhoog. Indrukwekkend als je pal ervoor voor anker ligt. Het is spelletjes avond, we doen Phase 10. Als de boot wat gaat wiebelen heffen we de zitting op en gaan naar bed. Het wordt een helse nacht! Er staat geen wind en de boot ligt flink te rollen over de golven. We rollen en klotsen heftig heen en weer. Van slapen komt weinig, de swell houdt ons de hele nacht wakker. Als we bij Koh Muk aankomen zwemmen we een grot in. Aan het begin grote scholen met ontelbare vissen. Daarna wordt het pikdonker en je ziet geen hand voor ogen. Nog een laatste sliert Chinezen komt ons tegemoet en dan zien we een lichtpuntje aan het einde van de grot. Daar zwemmen we naar toe. We komen bij een klein strandje, helemaal omringd door rotsen; wel 100 meter hoog! Heel indrukwekkend en gaaf!!!

Thai zonder glimlach

We vertrekken richting Koh Lanta. Omdat het warm is en we nog even willen snorkelen, leggen we aan bij een mooring bij Koh Ngai, een paar mijl na vertrek. Voordat we goed en wel vast liggen komen de Park Rangers al naar ons toe varen. We moeten een parkfee betalen van 400 bath per persoon. 1600 bath om even te snorkelen... dat willen we niet betalen. Daar kunnen we met ons vieren bijna een halve week voor uit eten! We onderhandelen wat en het kan iets goedkoper, maar nog veel te duur. We vragen of de ranger-mannen misschien iets willen drinken, maar dat hoeven ze ook niet. We moeten betalen en anders vertrekken. Paul is er klaar mee en springt het water in om te zwemmen. De Rangers maken een handboeien gebaar. Paul komt maar terug gezwommen en is boos. We starten de motor en gaan er vandoor. Deze Thaise mannen waren minder vriendelijk. We varen door naar Koh Lanta. Maar de meeste Thai-en hebben wel een glimlach...

Phi Phi

Vanuit Koh Lanta varen we in een rechte lijn naar Phi Phi Don. Het is een prachtige baai; een van de mooiste baaien die we gezien hebben. Alleen het water is net een golfslagbad, veroorzaakt door het in topsnelheid af en aan varen van speedboten en longtails. Het is een druk eiland: een groot circus, harde muziek en supertoeristisch. Veel winkeltjes, tatoe shops en bars en ontzettend veel backpackers. Zonde van zo'n mooi eiland, vinden wij. Na het eten is het filmavond op de Full Circle: we kijken, heel toepasselijk The Beach, zodat we morgen bij de excursie kunnen kijken of we wat herkennen uit de film. De volgende ochtend worden we om zeven uur door een longtail bij onze boot opgehaald voor een tripje. Hij brengt ons naar Phi Phi Leh. Prachtige rotspartijen, een schitterende binnenbaai met strand (het toneel van The Beach). Daar gaan we snorkelen. Een prachtige onderwaterwereld, heel helder water en heel veel vissen die uit je hand komen eten en om je heen blijven zwemmen. Dan varen we door naar Monkey Beach. Zo'n 25 apen (jong en oud een vooral inteelt...) lopen er op het strand. Je zou ze zo willen aaien... maar pas op: ze zijn soms jaloers op beter uitziende mannen :-)

Af-thai-en en uitzwaaien

De laatste dag, voordat we echt af-thai-en, maken we zelf het heerlijkste toetje ooit: Sticky rice with mango! Wat is dat toch lekker. Dat gaan we thuis ook nog maken. Langzaam aan zoeken we onze spulletjes weer bij elkaar en varen we terug naar Phuket. Tijd om weer van boord te gaan. Wat zijn deze twee weken op de Full Circle met de lieve gastheer en gastvrouw weer omgevlogen. Paul en Monique: dank jullie wel voor deze heeeeeerlijke en onvergetelijke vakantie! We gaan jullie missen!

Liefs D&D      (Doremieke & Dimitri)

Als we met de fastboat aankomen varen op Gili Air kijken we al verheugd naar de prachtige Full Circle, die daar statig en frivool voor de kust op het water danst. Zij lijkt vrolijk te deinen in afwachting op weer nieuwe gasten. Deze keer mogen wij die gasten zijn!

Als eindelijk het weerzien met onze lieve vrienden Monique en Paul werkelijkheid wordt, is de vreugde groots en voelt het heel snel weer vertrouwt. Die avond starten we de Gili-open Pestcompetitie op. Niet dat we zo'n behoefte hebben om elkaar na al die tijd te pesten, maar meer om tegemoet te komen aan de spelbehoefte van kleine matroos Stijn. Alhoewel inmiddels is wel iedereen bloedfanatiek geworden en gaat het allang niet meer alleen om de behoefte van Stijn.

De afgelopen weken schijnt er weinig wind geweest te zijn in dit gebied dus verwachten we de eerste vaardag veel op de motor te moeten doen. Als we richting Gili Trawagan varen steekt er ineens een fikse wind op, die ons allen verrast. 30 knopen maar liefst. Professioneel wordt er door Paul en Monique geanticipeerd op deze verrassing. 2 rifjes in het groot zeil maakt dat het voor deze landrotten iets hanteerbaader wordt. Een mooie vuurdoop (waterdoop klinkt beter) voor ons op dit prachtige schip.

Het blijkt dat het bij de andere 2 Gili eilanden lastig is om aan te meren en te overnachten. Gili Air blijft deze week dan ook onze mooie thuishaven. Als we na elk tochtje de boot vastleggen aan dezelfde moring, voelt dat toch een beetje als thuiskomen. Zeker als de boot telkens weer omringd wordt door duizenden visjes. Prachtig schouwspel om geen genoeg van te krijgen. Wat ook een steeds vertrouwder iets werd, was het gebed dat een aantal malen per dag uit de moskee's op het eiland schalde. Iets wat we op het overwegend Hindoestaans Bali weinig tot niet gehoord hebben.

De dagen wisselen zich af met leuke snorkeltripjes en vaartochtjes met en zonder wind. Bijpraten, lezen, staren naar de horizon, lekker eten, borrelen, zwemmen, pesten en veel lachen.

Waar we deze week met grote bewondering naar hebben gekeken en wat we hebben mogen ervaren is het ultieme gastheerschap van Monique en Paul. Met ogenschijnlijk het grootste gemak kwam er elke dag (wel 3x) weer iets verrukkelijks uit de keuken. Drankjes tussen door, de check of iedereen het nog naar zijn of haar zin had: de gastvrijheid op de Full Circle is top.

We hebben de samenwerking tussen Monique en Paul op alle fronten als een geoliede machine ervaren. Daar voel je je als gast erg goed (en daar waar nodig) veilig bij.

En als vrienden voel je een enorme trots dat ze dit met z'n tweeën maar mooi fiksen.

Hun manier van leven en werken op de boot heeft ons zeker doen nadenken over hoe wij dat doen in ons hectische Nederlandse leven. Dank jullie wel kanjers voor deze mooi week in/op jullie prachtige huis, de liefdevolle verzorging, het fijne samenzijn en het mooi inzicht voor onze eigen toekomst. Love you!

Cindy, Dineke en Stijn

Nusa Tenggarra "the Southeast Islands", ofwel de kleine Soenda-eilanden. Ze vormen de oostelijke provincie van de enorme Indonesische archipel. 566 eilanden, 70 talen, duizenden onontdekte parelwitte stranden en veel, heel veel vulkanen. Vanaf 10 juli vaart de Full Circle ons door deze prachtige wereld. Weinig is mooier dan per zeilboot tussen deze eilanden door kruisen. Vijf redenen waarom zeilen door Oost-Indonesië een fabuleuze ontdekkingsreis is:

Eén: de trotse mensen. Ondanks dat het Engels van de lokale bevolking vaak niet verder komt dan "hello mister" (ongeacht mannen of vrouwen), zijn de mensen extreem vriendelijk en enthousiast. Vanaf alle bootjes worden we toegezwaaid. In felgekleurde houten kano's komen vissertjes langszij om verse vis, parelkettingen en andere zelfgemaakte souvenirs te verkopen. Een duikbril wordt geruild voor een tros bananen en een zak limoenen. Een t-shirt voor een uit houtgesneden komodo-varaan. 50.000 rupiah voor zeven vers gevangen makrelen. Alles is mogelijk. In een afgelegen dorpje op Oost-Flores worden we onthaald met zelfgemaakte vliegers van de kinderen en wordt ons het hele dorp getoond. Iedereen wil op de foto. Iedereen zwaait ons toe. Iedereen is trots hier. 

Twee: de heldere sterrenhemels. Tijdens de nachten op de Timorzee en Floreszee worden we geleid door Venus en Jupiter. De eerste weken is het nieuwe maan en de nachten zijn ongelofelijk donker. Nog nooit zag ik de melkweg zo duidelijk, de sterren zo helder en de oneindigheid van het heelal zo duidelijk. Het zuiderkruis staat achter ons en zakt halverwege de nacht onder de horizon. Orion staat recht boven en de sterren laag aan de horizon doen soms vermoeden dat er andere boten zijn. Maar keer op keer zijn we de enigen. De lichtjaren doen nadenken over de nietigheid van ons bestaan. Wat is de zee - die in de nacht oneindig lijkt - vergeleken met ons kleine melkwegstelsel? Alles is relatief. 'Wie zou ooit kunnen vermoeden dat één van de honderd miljard sterren in een buitenwijk van dat kleine stelseltje omgeven wordt door een handjevol kleine, koele hemellichamen, en dat zich op één van die kleine planeetjes intelligent leven heeft ontwikkeld - dat zich daar nieuwsgierige mensen bevinden die de sterrenhemel waarnemen in de hoop antwoord te vinden op hoe alles is begonnen? (Govert Schilling - die ik er tijdens de nachtwacht maar even bij heb gepakt).

Drie: de prachtige onderwaterwereld. De oppervlakte van het water doet niets vermoeden van de rijke wereld eronder. Het besef komt pas als je onderwater kijkt. Duizenden soorten kleurrijke visjes, talloze soorten koraal en een hele eigen wereld die zich daar beneden afspeelt. Elke duik is een verassing, elke plek is anders. De stilte en het licht zijn allesbepalend. Hoe is het mogelijk dat er zoveel verschillende vissen bestaan, de één nog kleurrijker dan de ander? Nemo is na één duik al gevonden. Daarna volgen nog minstens tien verschillende uitvoeringen: van baby-nemo tot opa-nemo, van zwart tot feloranje, van nieuwsgierig tot verlegen aan de anemoon gekluisterd. Driftend tussen de vele vissen mag ik voor even onderdeel zijn van dit koninkrijk. Koning Nemo. 

Vier: de gado gado. Voor nog geen 12.000 rupiah (minder dan een euro) wordt de allerheerlijkste gado gado bereidt. Simpel maar heerlijk. Aan eieren is hier geen gebrek. Wanneer we onze eigen voorraad eieren willen aanvullen heeft de taxichauffeur aan telur pasar (ei - markt) voldoende. Hoewel hij dubbel ligt om deze twee woorden (wellicht heeft dit nog een andere bijzondere betekenis), zitten we tien minuten later in de taxi opschoot met een flatgebouw van eieren (drie gestapelde dozen van zes bij zes eieren, vastgemaakt met een strak touwtje). Ook is het overduidelijk dat de pindasaus hier is uitgevonden. Gado gado met kroepoek en pindasaus. Zelfs na 697 bochten kronkelende "Flores highway" (de enige weg die het westen van Flores met het oosten van het 600km brede eiland verbindt, maar waar 100 km 4 uur reizen betekent), heb je hier nog steeds wel zin in. 

Vijf: de enorme hoeveelheid vulkanen. Indonesië is het land van de vuurbergen - gunung. En er zijn heel wat gunungs in Indonesië. Zeilen door de "Ring of Fire" betekent een landschap met puntige - soms zelfs rokende - vulkanen. De atollen - "gezonken" vulkanen - zorgen voor prachtige riffen en beschutte ankerplekken. Wanneer we richting het eiland Sumbawa varen, komen we langs de Gunung Api: een vulkaan van 1930 meter. Vanaf zee kijk je recht de krater in en zijn de rookpluimen en aswolken duidelijk zichtbaar. De stijle helling van de vulkaan doet de vroegere lavastromen verbeelden. Een paar honderdmeter uit de kust slaat de dieptemeter al op oneindig; het gaat hier makkelijk een paar kilometer diep. Troggen? Mijn aardrijkskundeboeken worden hier werkelijkheid. 

Zeilen in Oost-Indonesië is een prachtige ervaring. Het land is rijk in vele opzichten en ondanks waarschuwende berichten dat er weinig wind zou zijn, hebben we elke dag tussen de 15-20 knopen wind. Geen dag is hetzelfde en toch is iedere dag relaxt. De zon is een gegeven en het simpele ritme van de dag een verademing. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zelf gevangen barracuda (en natuurlijk de overheerlijke maaltijd die daaruit voortkwam), de gespotte komodo-varraan, de prachtige zonsondergangen, de heerlijke ochtendduiken, de dolfijnen om de boot en last-but-not-least, de vrijheid van het zeilen. 

Terima khassi

tekst en foto's Marieke van der Linden