Full Circle Blog

Een lang verwacht en in veel opzichten memorabel bezoek: bij mijn broer en schoonzus op de Full Circle. Twee weken zeilen tussen Phuket in Thailand en Langkawi in Maleisië.

Na zoveel jaar intensief mailen, na familiebezoekjes met filmpjes van de boot, na het volgen van alle blogs is de werkelijkheid toch heel anders. Ja, je weet dat Paul en Monique met rumpunch in de aankomsthal wachten, maar áls ze er werkelijk staan is dat geweldig. Je weet dat op alle gasten het speciale bordje wacht, maar nu staat het er voor jou! Je kent de boot en de indeling, maar dat je zó lekker slaapt onder een open luik …  Je weet allang dat Monique geweldig kookt, maar wat ze allemaal voor elkaar krijgt in de kleine kombuis is ongelofelijk! Paul als schipper, Monique als gastvrouw – ze zijn als zodanig hors catégorie!

OK, het was verschríkkelijk warm in die weken, zodat de beren van de dierentuin van Bangkok zelfs het Nederlandse journaal haalden – tot grote schrik van het thuisfront dat ons al opgenomen waande met acute verhittingsverschijnselen. OK, zelfs het zeewater was niet meer verkoelend te noemen, want 33 graden is nauwelijks minder dan de temperatuur van je douchewater thuis. Maar de luchten waren wit, de heuvels van Thailand 50 tinten grijs en ieder zuchtje wind bracht een enorme verkoeling. Hoe kun je beter onthaasten en je hoofd leeg maken ..?

Bij de tussentijdse aankomst van Rita, Steven en  dochter-stageair Marente volgde een heuse briefing over de boot, de uitrusting en hoe je daarmee kunt omgaan. We horen wat we moeten doen in geval er zwaar weer komt, welke voorschriften er zijn voor onze eigen veiligheid, wat Paul en Monique allemaal kunnen doen.. en dat is heel veel! Een complete huisapotheek, verbinding met de wal bij ziekte, zelfs een kleine operatieset om te kunnen hechten. Dat staat allemaal niet op de site! Wij hadden niet meer nodig dan zonnebrandcrème en soms een koude theedoek om uitslag van de zon te verkoelen. En heel veel koud bronwater met schijfjes limoen .. ruim honderd flessen waren er aan boord.

Een weinig benoemde rol in alle blogs is er voor het volgbootje, de rubber duck, de dinghy. Wat dat allemaal niet te verstouwen krijgt. Niet alleen het vervoer van veel gasten en nog meer bagage van en naar de wal. Niet alleen alle bier, wijn en bronwater en vele jerrycans diesel. Na een bezoek aan een plaatselijke groothandel met een ook in Nederland zeer bekende naam gingen we in één tochtje van de pontons in de jachthaven van Phuket naar de boot , met boodschappen voor een volle week voor zes (!) personen, met alle zwemspullen, camera’s en verschoning van die dag – en dan ook nog met drie mensen waarvan er één zestig eieren op schoot hield. Het volgbootje is naamloos en zijn rol onderbelicht, maar zijn daden in de vloot van Paul en Monique benne groot!!

Een de-briefing bestaat niet aan boord van de Full Circle. Als je iets wilt schrijven in het gastenboek, is dat genoeg. Of een blogje… ook al duurt dat soms even.

Paul en Monique, rondom jullie Full-Circle wereldreislustrum wens ik jullie alle geluk, goede wind en behouden vaart. Hou kapers aan bakboord en haaien aan stuurboord op grote afstand en hou het roer maar recht!

Zus / Marjanneke

Het was 3,5 jaar geleden dat we in Bonaire te gast waren op de Full Circle bij Paul en Monique. Die tijd viel weg toen we op de luchthaven van Phuket welkom werden geheten. Daar zaten P &M te wachten met een blad waarop 4 glazen met een heerlijke punch. Het voelde als thuis komen.

Het schip lag voor anker. Dat betekende dat we altijd de Dinghy nodig hadden om ons te verplaatsen van en naar de haven of van en naar de eilanden. Omdat ik, Henneke, geen zeebenen heb was dat iedere keer spannend om op deze kleine jongen te komen. Gelukkig waren daar dan Paul en Monique die dat in goede banen wisten te leiden........ Pfffff.

Voor we naar Thailand vertrokken hadden we al gehoord dat het op dit moment de warmste tijd van het jaar zou zijn. Immers, het is in deze periode Thais nieuwjaar waarbij in steden en dorpen gedurende een paar dagen iedereen natgespoten wordt. Maar, lees je dan, dat is geen probleem omdat het die dagen dus zo warm is.

Wat die warmte betreft, dat hebben we geweten. We hebben nog nooit zoveel gezweet als de afgelopen drie weken. Zowel in Maleisië waar we de eerste 10 dagen doorgebracht hebben, als in Thailand. Dankzij de twee kleine ventilatoren in onze hut (in de punt) waren de nachten goed uit te houden.

Wat het zeilen betreft, dat is wat minder geweest dan we gehoopt hadden. Maar om te zeilen heb je wind nodig. Laten we nu net in die ene week aangemonsterd zijn , dat het niet alleen heet was, maar ook dat er weinig wind was. Volgens Paul had dat ook te maken met de overgang van  het ene seizoen in het andere. Misschien dat hij zelf nog eens uit kan leggen hoe dat in elkaar steekt. Heel interessant overigens, zeker voor ons nitwits wat zeilen betreft.

Maar goed, ondanks dat we maar een dag echt konden zeilen op de fok, we hebben een heerlijke week gehad.

De eerste dag hebben een een toer over het eiland Phuket gemaakt met de auto die we nog een dagje extra gehuurd hadden. We hebben o.a. de indrukwekkende grote Buddha boven op een heuvel bezocht. We boften, toen we daar kwamen waren er heel veel vooral jonge monniken.

Onderweg zagen we veel plekken waar het mogelijk was op een olifant een toertje te maken, het beroemde Patong hebben we gezien. Aan het eind van de dag ontmoetten we nog Pauls dochter Iris  waarmee we heerlijk en gezellig in een strandrestaurant hebben gegeten ter afscheid van haar vakantie.

De dagen die daarna volgden hebben we alle dagen gevaren, afhankelijk van de wind, of geen wind, op de motor of zoals eerder genoemd op het fok.

Af en toe hebben we in zee gezwommen. Tot we regelmatig kwallen langs zagen zwemmen. Kwallen van wel een halve meter doorsnee. Mooie indrukwekkende beesten. Maar als zwemmen in zee dan niet kan, aan boord zijn perfecte douches om het luie zweet af te spoelen.

Luie zweet? Jazeker. Deze week was er een van onthaasten, van het niks doen, van het verwend worden, van het om je heen kijken, foto's nemen, en vooral ook van het heerlijke eten......

We kijken terug op een topweek, doorgebracht met een topstel. We kijken al weer uit naar een volgende aanmonstering. 

O ja, klaverjassen staat 4-1 voor de meisjes! 

Liefs voor jullie beiden.

Kees en Henneke

Om 5 voor 4 in de ochtend zitten we in de dinghy en varen we door het duister naar het vaste land om een tour over het eiland te maken. Onze hoofdattractie zijn 3 kratermeren. Helaas is de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen. Nadat we de ‘touroperator’ uit zijn bed hebben gebeld is hij er vrij snel.

Hij lijkt vast van plan de verloren tijd in te halen en met een snelheid van 100 km/uur slalomt hij tussen wegversperringen, mensen, honden, kippen, koeien en inhalende tegenliggers op de enige ‘snelweg’ die Flores rijk is. Na 3 uur - in plaats van wat gangbaar is: 4 uur – bereiken we de kratermeren van Kelimutu. Drie meren met elk hun eigen kleur. We zien smaragdgroen, jadegroen en diep donker flessengroen. Adembenemend mooi. Die kleuren varieren per dag. Op het hoogste punt staat een pyramidevormig monument met een trap. Hier genieten we van het wijdse uitzicht op een van de onderste treden. Als we na enige tijd opstaan, staan de overige toeristen – het overgrote deel Indonesiers - ook op. De fascinatie voor ons toeristen is groot. Regelmatig worden we gefotografeerd en maar al te vaak wordt er een selfie gemaakt door iemand die me net voorbij is gelopen. Als we naar de parkeerplaats lopen poseert er nog een aapje voor ons. We voelen ons rijk.

Op de terugweg – Paul heeft de chauffeur op het hart gedrukt dat ‘Hati Hati’ (slow slow) wat ons betreft helemaal ok is – ontpopt onze chauffeur zich langzaam als een zeer aimable man. Kennelijk is hij meer een middag- dan een ochtendmens. We hebben een koffiebreak en daarna bereiken we via een onverharde weg (arme auto) de Cocabeach. Een prachtig plekje met gekleurde vissersboten en hutjes van palmbladeren. Daar wordt voor ons een heerlijke maaltijd bereid. Met vis die eerder op de dag gevangen is. We rijden terug naar de boot. Onderweg is er nog een stop bij familie van de chauffeur omdat Marieke en ik nodig naar de WC moeten. We treffen als WC een golfplaten hokje met een gat in de vloer. Buiten worden kommen water neergezet om door te spoelen. Als ik handenwasbewegingen maak krijg ik een slang, zeep en een handdoek aangereikt. Ik bedank ze hartelijk. Terug bij onze baai maken we het bijbootje los. We worden uitgezwaaid door de chauffeur.

Nadat we nog even een frisse duik hebben genomen lichten we het anker. Good bye Wodong. Het is 5 uur ’s middags. We hebben besloten de nacht door te varen en hopen de volgende ochtend in Riugg aan te komen. Dat moet een snorkelparadijs zijn. Er is weinig wind helaas. Dat betekent motoren. We zijn daar niet gek op, maar er zit niets anders op. Binnen een uur trekt de wind lekker aan. Zodra hij boven de 8 knopen is hijsen we de zeilen. Nadat Monique ons voorzien heeft van een heerlijke maaltijd gaan Michel en zij naar hun kooi. Marieke, Paul en ik doen de eerste shift. De wind wakkert gestaag aan en binnen de kortste keren heeft Paul 2 riffen in het zeil gezet. Ik houd van zeilen in het donker. Af en toe een gesprek, dan weer een tijd stilte. Ieder met zijn eigen gedachten, genietend van de stilte van de nacht, de lichtjes op het water (bioluminicentie), het geluid van de wind en het water, de eindeloze sterrenhemel. Deze nacht is Jupiter onze ‘richtster’. Stralend wijst ze ons de weg. We zeilen door tot 1 uur. Monique is dan al op het dek en we wekken Michel. Shift 1 gaat op één oor. Ik merk niet dat de motor aan gaat., of dat hij weer uit gaat. De wind bij shift 2 is behoorlijk wisselvallig. Het is allemaal Part of the Game.

Om 5 uur neemt shift 1 het roer weer over. We varen zo’n 6 knopen per uur. Langzaam kondigt de zon zich achter ons aan en wordt de horizon weer zichtbaar. De eerste contouren van de rode bol.......wauw!!! Dit beeld verveelt echt nooit. We eten een banaan en Paul maakt havermout voor ons. We genieten in stilte. Monique en Michel voegen zich bij ons. In plaats van bij het dorp besluit Paul voor een eilandje te ankeren. Hier moet het goed snorkelen zijn. Terwijl we voor anker gaan – goed uitkijken dat we het rif in tact laten – stroomt het witte strand van het eiland vol met dagjes- mensen die ons nieuwgierig gadeslaan en uitbundig naar ons zwaaien. De prachtigste en primitiefste bootjes brengen de locals van en naar het eiland.

Zodra we liggen gaan we met de dinghy op zoek naar een goede plek om te snorkelen. Naast prachtig koraal en vele soorten zeeanemonen en ander moois zien we lionfishes, clownfishes, zebravisjes, oranje zeesterren met zwarte stippen en felblauwe zeesterren. Op het strand vele sand dollar schelpen. Platte schelpen met een zeester op hun rug getekend. Miraculeus. Ik verzamel wat mooie exemplaren en andere schelpen en voel me gelukkig.

Vandaag lekker uitgeslapen en daarna weer gesnorkeld. Wat is de onderwaterwereld toch schitterend. De rest van de dag luieren we wat. We doen een wasje, gaan op in onze boeken, genieten van de zon ... Vanmiddag gaan we richting de Komodo eilanden. Daar zullen we jullie later op de hoogte brengen van onze nieuwe nemo-ervaringen.

Tekst: onze gast Jane

Cascais,

Dat zijn nog eens leuke ontmoetingen……..

‘Ver’ weg en toch heel bekend. Een paar dagen voordat hij vertrok naar Lissabon waar hij voor zijn werk moest zijn, werd hem ingefluisterd dat de Full Circle daar wel eens in de buurt kon zijn. Even een smsje…….. Ja hoor!! Dat was nog eens een verrassing! Om met uitzicht op een prachtige baai een lunch te pakken met Monique haar ‘oude’ Buum (buurman) uit de Kwakel!

Niet helemaal eenvoudig voor Ronald bleek, de taxichauffeur had nog nooit van Hotel Baia gehoord. Nu is het centrum van Cascais niet zo groot dus even aan zijn collega vragen. Die wees achter hem…….. Ach Hotel BaIa!!! Als de KLEMtoon net iets anders wordt gelegd snap je er natuurlijk geen snars van……

De Full Circle was voorbereidingen aan het treffen voor haar eerste meerdaagse oversteek van Caiscais richting Madeira. Rond de afgesproken tijd jumpten we in de Dinghy (bijboot) om naar de aanlegsteiger te varen. Tussen de vissersnetten en de kreeftenkorven door naar de boulevard en oeps…. daar gaat de mobiel… Ronald!!

“Hee Roon, wij lopen net van het visserssteigertje naar de boulevard…….. Ja, klopt ik heb iets groens aan. Zie jou nog niet….. Oh, ben je de enige vent in pak in Cascais?..... Jaaaaaa, ik zie je!!!”

Da’s nog eens een geweldig weerzien!! Onder het genot van een lekker koel wijntje en wat heerlijke hapjes en een salade lekker bijkletsen. Er zijn sinds ons vertrek al 4 maanden verstreken. Dus zowel het wel en wee bij de familie Kempers in de Kwaak als op de Full Circle ‘moet’ worden besproken.

Veel te snel is het voor Ronald alweer tijd om terug te gaan. Hij moet om 6 uur zijn vliegtuig richting Schiphol halen. We lopen nog met hem mee naar de taxistandplaats en nemen afscheid van hem. “Het was geweldig je hier te zien!! En doe vooral de hartelijke groeten aan Mirande, Olaf, Jasper en Maryse……..” Enneh…… Ronald als je weer eens voor je werk in de buurt van de Full Circle moet zijn……!!!!!